مىماند و بوى عرق بدنش ، خوشبوتر از مشك ناب بود ، اندام آن حضرت نه كوتاه بود و نه بلند ؛ نه درمانده بود و نه بخيل و فرومايه ؛ هرگز كسى را نه پيش از او ، و نه پس از او ، به آن قيافه و شمايل نديده‌ام !
[ كنز العمال 4 / 34 ] از « ابو هريره » روايت كرده است كه رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله در روز دوشنبه ، دوازدهم ربيع الاوّل ، رحلت كرد . بامداد روز پنجشنبه پير مردى بر ما وارد شد و گفت من ، يكى از دانشمندان بيت المقدسم ، سپس خطاب به حضرت على عليه السّلام به عرض رسانيد : شمايل ظاهرى رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله را براى ما توصيف كن ، آنچنان كه گوئى همين لحظه ، او را با چشم خود مىبينم ! حضرت على عليه السّلام فرمود : پدر و مادرم فداى آن حضرت باد ! اندام آن حضرت ، نه كوتاه بود و نه بلند و قامت متوسطى داشت ، چهرهء مباركش سفيد و متمايل به قرمزى بود ، موهايش مجعد و جداى از يكديگر بود و تا نرمهء گوشش را فرا گرفته بود ، پيشانيش گشاده و نمايان بود ، دو گونه‌اش كم گوشت و آشكار بود و ابروانش از يك طرف به يكديگر پيوسته و حدقه‌هاى چشمش ، سياه رنگ و پلكهايش ، فرو ريخته ، بينى آن حضرت ميان كشيده و تنگ پره و ظريف بود ، دندانهايش گشاده و محاسنش انبوه و گردنش از سپيدى ، نقره‌فام و گودى گلويش چنان بود كه گويا طلائى بر آن آويخته شده است ! عرق رخسارش مانند مرواريد غلطان بود و كف دست و پايش پر گوشت بود و موهايش مانند شاخه‌اى ، از سينه تا شكمش روئيده بود و روى شكم و پشت مباركش ، مو نداشت و هر گاه در ميان مردم قرار مىگرفت ، بوى مشك از حضرتش ساطع بود و هر گاه راه مىرفت ، گويا سنگى بود كه از جاى خود كنده مىشد و هر گاه با كسى سخن مىگفت ، با تمام بدن به او متوجه مىشد و هنگامى كه به سرعت حركت مىكرد ، گويا بارانى بود كه از بالا به پائين مىريخت ؛ اخلاقش ، از همه بهتر و دلش ، از همگان نيرومندتر و سخاوتش ، از همه بيشتر بود . در ميان آفريدگان - در گذشته و آينده - همتائى نداشت !

16