بلده مقدسه باشد ، وبالجملة اين احتمال قوتى دارد ، و بر فرض منع مىگوئيم حكم دائر مدار عنوان حاير نيست بلكه ذكر حاير از قبيل عنوان خاص موافق است با عام ، و اصلا تنافى ندارد ، و ظهور خبر على بن مهزيار مقدم است ، واصالة عدم جواز اتمام در سفر به اين عموم منقطع است ، پس اقتصار بر قدر متيقن وجهى ندارد ، و اقوى جواز اتمام است در جميع بلد كربلا ، چنانچه صريح نراقى ثانى ، و محكى محقق در كتاب ( سفر ) و يحيى بن سعيد است ، و در عبارت ( كامل الزيارة ) و منقول از سيد واسكافى محتمل است كه تعبير به مشاهد كرده اند ، و تحقيق اين مسألة بيرون حوصله اين مقام است ، و همين قدر بعنوان استطراد مرقوم افتاد ، و تعيين مراتب احتياط تا برسد به بيست ذراع حول قبر مقدس بعد از مراجعه آنچه گذشت محل حاجت نيست ، والله العالم به حقايق احكامه .
مطلب دوم در اكرام ما است به سيد الشهداء ، اين هم بر سه قسم است :
اول اكرام بنعم وجود است ، چه هر چه به هر كه رسد از بركت آن جناب است .
دوم اكرام با سلام و ايمان و علم وايقان است كه هر جدولى كه از كمال در حياض قلوب اهل يقين جارى است منشعب از بحر فضل او است .
سوم خصوصياتى كه از براى مؤمنين با آن جناب است مثل ثواب گريه ، و ثواب مرثيه و ثواب ابكاء و ثواب زيارت ، و استجابت دعا تحت قبه ، و بودن شفاء در تربت مقدسه كه بعضى از آنها از بركت آن وجود مقدس بالخصوص به شيعيان مىرسد ، و تفصيل اين نعمتها در كتب مفصله به تفاريق مذكور است ، و بعد از التفات به اجمال آنچه ما ذكر كرديم حاجت بتطويل بيان نيست .

417