اسب راست شد . آن مرد پير كه نيزه در دست داشت وبر طرف راست ايستاده بود فرمود . أفلحت يا إسماعيل . يعنى اى اسماعيل فلاح يافتى .
من تعجب كردم كه نام مرا چگونه دانست . ايشان روان شدند ومن از آن مرد بپرسيدم كه : اين چه بود وشما چه كسانيد ؟ گفت : اين حضرت امام ( ع ) است وما ملازمان آن حضرتيم . من پاى مبارك اورا ببوسيدم ودر ركاب آن حضرت روان شدم . فرمود : تو به بغداد مى روى ، نزد فرزند ما ابن طاوس رو وحكايت ما را با او بگو . تو را پيش مستنصر خليفه خواهند برد وتو را چيزى انعام خواهند كرد .
هيچ از او قبول مكن . بعد از آن فرمود : بازگرد . گفتم : يا امام من هرگز از ركاب تو جدانمى شوم . ديگر باره فرمود : بازگرد وبه بغداد رو . من بازنمى گشتم . آن مرد پير گفت : اى اسماعيل از خداى تعالى شرم نمى كنى كه حضرت امام فرمود كه باگرد وبازنمى گردى [ ! ] من باز ايستادم وايشان روان شدند ومن ايشان را مى ديدم تا از چشم من غايب شدند .
من در غايت حيرت ووحشت به مشهد آمدم . خادمان با من گفتند كه : تو را چه حالت است ؟ واز چه چيز ترسيده [ اى ] وچه چيز ديده [ اى ] ؟ حكايت با ايشان بازگفتم ، وران خود را بازگشودم ، اصلا از جراحتت بر آن نبود . گفتم : مگر ران را غلط كرده ام ؟ ران ديگر را بگشودم ، هر دو همچو همديگر بود وپندارى هرگز اثر جراحت بر رانهاى من بنود . مردم چون اين حال بديدندبر من غلبه كردند وبه تبرك ، تمامى جامه هاى مراپاره كردند ونزديك بود كه از غوغاى خلايق من هلاك شوم .
خادمان مرادر مخزن مشهد كردند ودر بروى من ببستند تا غوغا ساكن شد . وفي الحال صورت واقعه را به بغداد اعلام كردند . ومن شب هنگام از سامره بيرون آمده متوجه بغداد شدم وهنگام صبح بر سر جسر بغداد رسيدم ومردم بغداد شنيده بودند وبر جسر انتظار من مى كشيدند ، ومرد سيد ابن طاوس هم آمده بودند . مردم از من پرسيدند كه : تو چه نام دارى ؟ گفتم : اسماعيل نا دارم گفتند : تو آن كسى

662