سجده در لغت و اصطلاح در " صحاح " مى گويد :
سجد ، خضع . . . ومنه سجود الصلاة وهو وضع الجبهة على الأرض ، والإسم السجدة بالكسر ، سجده كرد ، خضوع كرد . . . " سجود " در نماز از همين ريشه است و آن قرار دادن پيشانى بر زمين مى باشد . اسم مصدر آن " سجده " است .
و در " نهايه " ، " لسان العرب " و " تاج العروس " همين عبارت تكرار شده است ، با اين تفاوت كه عبارت " والاسم السجده " در آنها نيامده است .
آن چنان كه معلوم است ، سجود نهايت خضوع است ، به طورى كه خضوعى بالاتر از آن نمى باشد و جز براى ذات اقدس الهى براى ديگرى جايز نيست ( 1 ) .

1 . و اما درباره ء سجده ء ملائكه بر آدم و سجده ء فرزندان يعقوب بر حضرت يوسف ، در كتب تفاسير سخن گفته شده است . يكى از جواب‌هايى كه مطرح شده آن است كه حضرت آدم و يوسف على نبينا وآله و عليهما السلام قبلهء ساجدين بودند ، نه مسجود آنها .

283