چنان كه گفته‌اند اقامت عبد الله بن طاهر در مقابل نصر بن شبث براى نبرد وى ، پنج سال بود كه عاقبت امان خواست ، عبد الله به مأمون نوشت كه وى را به محاصره گرفته و به تنگنا انداخته و سران ياران وى را كشته كه به امان پناه آورده و امان خواسته .
مأمون به دو دستور داد كه مكتوب امانى براى نصر بنويسد . عبد الله اماننامه - اى براى او نوشت كه متن آن چنين است :
« اما بعد قطع عذر درباره حق حجت خداست كه نصرت را همراه دارد .
حجت گويى به عدالت ، دعوت خداست كه عزت بدان پيوسته است ، آنكه به حق قطع عذر مىكند و به عدالت حجت مىگويد پيوسته در افتتاح درهاى تأييد مىكوشد و لوازم توفيق مىجويد تا خداى بگشايد كه بهترين گشايندگان است و توفيق دهد كه بهترين توفيق دهان است . جز اين نيست كه تو در آنچه مىگويى يكى از سه كسى :
يا طالب دينى ، يا جويندهء دنيا ، و يا جسورى كه تسلط مىخواهى به ستم . اگر آنچه مىكنى براى دين مىكوشى اين را براى امير مؤمنان توضيح كن كه اگر حق باشد قبول آن را غنيمت شمارد كه به دينم قسم كه قصد بزرگ و هدف نهايى وى جز اين نيست كه با حق بگردد ، هر كجا كه باشد و با عدالت همراه باشد هر كجا رود . اگر مقصود تو دنياست بدان كه مقصد تو امير مؤمنان است و مرجعى كه به وسيلهء او مستحق دنيا مىشوى و اگر استحقاق آن يافتى و اين كار در قدرت وى باشد براى تو انجام مىكنم كه به دينم قسم ، منع كسان را از آنچه استحقاق دارند ، هر چه بزرگ باشد روا نمىدارد . اگر مردى جسورى زود باشد كه خداى زحمت ترا از امير مؤمنان بردارد و در اين كار تعجيل كند چنان كه زحمت قومى را كه به راه تو مىرفتند و نيرومندتر از تو بودند و سپاه بيشتر داشتند و جمع و شمار فراوانتر و ظفر بيشتر ، با شتاب برداشت به سقوطگاه زيانكارانشان برد و بليهء ستمگران را بر آنها فرود آورد . امير مؤمنان نامهء خويش را با اين شهادت به سر مىبرد كه خدايى جز خداى يگانهء بى انباز نيست و محمد بنده و فرستادهء اوست ، صلى الله عليه و سلم ،

5714