بخت النّصر با سپاه از دمشق برفت با بيت المقدّس و شمشير اندر بنى اسرائيل نهادند و مردان ايشان را بكشت و زنان و كودكان را برده كرد . و خداى عزّ و جلّ پيغمبرى را سوى ايشان فرستاده بود نام او ارميا ، ايشان را از فسادها منع كرد و بدان بخت النّصر هم بيم كرد . او را بگرفتند و به زندان كردند تا بكشند . و او گفت ايشان را كه خداى عزّ و جلّ شما را عذابها فرستد و ملكى بيايد از دمشق و شما را سالها اندر زندان بدارد . تا بخت النّصر بيامد و شهر را خراب كرد و خلق را بكشت و ارميا را از زندان بيرون كرد . و بخت النّصر پرسيد كه تو كيستى ؟ گفت : من پيغمبر خدايم و بر بنى اسرائيل آمدم و ايشان را بگفتم از اين همه بلا و محنت كه بر ايشان آمد ، [ b 87 ] كه مرا به زندان كردند . بخت النّصر او را گرامى كرد و دست باز داشت ، و شهر بيت المقدّس را خراب كرده بود با مزگت .
پس آن ضعيفان كه مانده بودند و از شمشير بخت النّصر جسته ، نزديك ارميا گرد آمدند و گفتند : ما را دعا كن و از خداى تعالى بخواه تا ما را بيامرزد و گناهان ما را عفو كند . ارميا دعا كرد و خداى عزّ و جلّ گفت : بگوى ايشان را كه اگر خواهيد كه من شما را عفو كنم ، اندر بيت المقدّس باشيد و هم اينجا كه مزگت بود مرا همى پرستيد . گفتند : چگونه باشيم كه بيت المقدّس همه ويران شده است و اين دشت و بيابان همه كشته‌اند . ايشان برفتند و به مصر شدند پيش ملك مصر و گفتند : ما از نسل ملوك بنى اسرائيليم و ملكزادگان و پيغمبرانيم و پيغمبرزادگان ، و ملكى بيامد از سوى مشرق و زمين بيت المقدّس همه را خراب كرد و مردمان را همه بكشت ، و به زينهار تو آمديم كه به مصر بباشيم . آن ملك ايشان را زينهار داد و گرامى كرد .
و بخت النّصر بشنيد و ملك مصر را نامه كرد و گفت : اين چاكران مناند و از من گريخته‌اند و به زينهار تو آمده . ايشان را زى من فرست ، و اگر نه من با همه سپاه سوى تو آيم و با تو حرب كنم و همه مصر و پادشاهى تو خراب كنم ، همچنانكه به شام كردم . ملك مصر جواب داد كه اين چاكران تو نيستند ، آزاداند و پيغمبرزادگاناند و من هرگز ايشان را زى تو نفرستم . بخت النّصر با همه سپاه به مصر شد و با ملك مصر حرب كرد و او را بكشت و همه مصر را غارت كرد و كشتن كرد و

462