پروردگارت را پرستش كن ، و علّت آنكه مرگ را « يقين » ناميده‌اند آن است كه حتمى الوقوع است ، لكن تأويل گرايان صوفيه امثال مثنوى به معنى عين اليقين و مقام وصل تفسير كرده‌اند و گفته‌اند : كسى كه به مقام يقين رسيد عبادت بر او نيست .
گويا اينان نفهميده‌اند كه شخص رسول اكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) تا آخرين لحظه از كوشش در عبادت بازنايستاد ، و صحابه كرام و ائمّه اطهار و اصحاب اخيار نيز همچنين ، براى نمونه كافى است اين افراد به سيره رسول اكرم در عبادت ، و همچنين شرح عبادت اميرالمؤمنين ( عليه السلام ) كه عاقبت هم در محراب عبادت شهيد شد و معبود خود را ملاقات كرد ، و يا احوال امام سجاد ( عليه السلام ) كه او را ذوالثفتات ناميدند ، و عبادت موسى بن جعفر در حبس هارون مراجعه كنند .
خداوند متعال در سوره مباركه مدّثر گفتگوى اهل بهشت را با مجرمان مستقرّ در دوزخ بيان مىكند ، خلاصه آنكه بهشتيان و اصحاب يمين از دوزخيان مىپرسند ، چه چيز شما را راهى جهنم كرد ؟ آنان در جواب مىگويند : ما نماز نمىخوانديم ، و مساكين را اطعام نمىكرديم ، با فرورفتگان « در باطل » فرو مىرفتيم ، و قيامت را انكار مىكرديم ، حتى اتينا اليقين تا آنكه بيامد ما را يقين ، يعنى مرگ ما فرا رسيد ، و سپس مىفرمايد : فما تنفعهم شفاعة الشافعين شفاعت شفاعت كنندگان بر آنان سودى ندارد . ( 1 ) بنا بر تفسير يقين به عين اليقين همانطور كه اين گمراهان « صوفيه واصليه » معنى كرده‌اند ، بايد مجرمان زودتر از همه به عين اليقين برسند . در حالى كه مسلّم است كه مقصود آيه مباركه به نقل از آنان اين است كه ما تا هنگام مرگ به كارهاى خلاف خود ادامه مىداديم .
مرحوم ميرزاى قمّى رضوان اللّه عليه در اواخر جامع الشتات از كتاب بصائر الدرجات محمّد بن حسن صفّار قمّى نقل مىكند كه مفضّل نامه‌اى به امام

1 - سوره مدّثر آيات 39 تا 48 .

297