إسم الكتاب : نقدى بر مثنوى ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 639)

آماده كرد براى ايشان عذابى خواركننده . و آنان كه بيازارند مردان و زنان مؤمن را به جز آنچه فراهم كردند ، همانا بر دوش گرفتند تهمتى و گناهى آشكار را . » و معلوم است كه اذيّت خداوند يعنى اذيت مؤمنين به خدا ، زيرا ; من آذى مؤمناً فكأنّما اذى اللّه ( 1 ) « هر كس مؤمنى را آزار دهد گويا خدا را آزرده است » و رسول اكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) فرمود : هر كس فاطمه را بيازارد مرا آزرده و هر كس مرا آزار دهد خدا را آزار داده است . ( 2 ) و امّا معنى جمله حديث دوّم كه مشتمل است بر فدايى پيروان اديان ديگر براى مسلمانان ، با عقل و وجدان و آيه شريفه ولاتزروازرة وزر اخرى ( 3 ) و همين طور آيه شريفه : لها ما كسبت و عليها ما اكتسبت ( 4 ) مخالف است .
و اين كلام مثنوى درست مصداق شعر ذيل است :
غلط كرد در مصر آهنگرى * به شوشتر زدند گردن مسگرى و خلاصه اين حديث مخالف است با قرآن و عقل و وجدان و ضرورت دين ، و از يهود گرفته شده ، و با مذاق اهل اباحه موافق است .
و امّا معنى « امّت مرحومه » كه در حديث وارد شده و مثنوى به آن تمسّك كرده - بر فرض حديث بودن آن - به اين معنى است كه علاوه بر رحمت عامّه شامله پروردگار بر همه مردم ، اين امّت داراى ويژگيهايى است زائد بر ديگران .
به عنوان نمونه در امّت‌هاى گذشته مسخ بوده است ، همانطور كه در قرآن آمده است : كونوا قردةً خاسئين ، ( 5 ) و در اين امّت نيست .

1 - بحارالانوار 67 / 72 و 75 / 150 با كمى اختلاف . 2 - بحارالانوار 17 / 27 . 3 - سوره انعام ، آيه 164 . يعنى : هيچ كس بار ديگرى را بر دوش نمىكشد . 4 - سوره بقره ، آيه 286 . يعنى : براى اوست آنچه دست آورد اوست و بر اوست آنچه خود بدست آورده است . 5 - سوره بقره ، آيه 65 . يعنى : به آنها گفتيم : باشيد بوزينه‌هايى سرافكنده .

191