و آن فصل اين است :
« بسم الله الرحمن الرحيم . چنين گويد نويسندهء اين كلمات أضعف عباد الله ، محمد بن اسحاق بن محمد بن يوسف بن على رومى قونوى ، ختم الله له بالحسنى ، كه شيخ بزرگوار عالم عارف شرف الدين ، معروف به ابن الفارض ، رحمه الله ، كه ناظم اين قصيده است ، از بزرگان اهل حق بود و آن چه در اين قصيده از جوامع علوم و حقايق ربّانى ، از ذوق خود و اذواق كاملان و أكابر محققان - رضى الله عنهم - جمع كرد و به نظم آورد ، كسى ديگر را پيش از وى بدين خوبى و جزالت و حسن بيان و كمال فصاحت ، ميسّر نشد و احوال او به تفصيل از اصحاب ما كه با وى دوستى داشتند و از اصحاب او كه سالها ملازمت صحبت او ، و از آن اين ضعيف نمودند ، معلوم است . و در بار اول در سنهء ثلاثين و ستمائة ( 630 ) ه . ق . ) كه اين ضعيف ، به صورت تجريد و سياحت ، به ديار مصر رسيد ، مذكور در قيد حيات بود ، در يك جامع جمع شديم ، ليكن ملاقات مقدّر نشد ، مع انّه كه هم اين ضعيف و هم او ، در بند آن بوديم كه اجتماع حاصل شود و در آن روزها رنجور شد و به جوار رحمت حق پيوست . و بعد از آن در سنهء أربعين و ستمائة ( 640 ) ه . ق ) كه اين ضعيف را از شام به ديار مصر عودتى افتاد ، جماعتى از فضلا و أكابر اهل ذوق و معتبران ، اين قصيده را ، هم در ديار مصر و هم در شام و روم خواندند ، و شرح مشكلاتش را شنيدند و تعليق زد به نيّت آن كه نكت و فوايدش را ضبط كنند و به تحرير رسانند . و هيچكس را ميسّر نشد مگر محرّر اين شرح برادر شيخ عالم عارف ، افتخار المشايخ سعيد الدين سعيد فرغانى را - نفعه الله و نفع به - و أزاح عنه كل امر مشتبه ، كه مدتى تمام بر استشراح اين قصيدهء غرّا ، ملازمت نمود ، به فهم منوّر و ذهن مطهر ، آن مباحث شريف را ضبط كرد و به تحرير رسانيد و بعضى از آن كه بر سبيل نمونش بر من ضعيف عرض كرد ، مستحسن و پسنديده يافت شد ، فجزاه الله عن حسن اهتمامه في حق نفسه و حق من و فقه الله للانتفاع بما حرّره خير الجزاء ، انّه جواد كريم .

188