استشراح اين قصيدهء غرّا ملازمت نمود ، به فهم منوّر و ذهن مطهّر ، آن مباحث شريف را ضبط كرد و به تحرير رسانيد و بعضى از آن كه بر سبيل نمونش بر من ضعيف عرض كرد ، مستحسن و پسنديده يافت شد ، فجزاه الله عن حسن اهتمامه في حقّ نفسه و حق من وفّقه الله للانتفاع بما حرّره خير الجزاء ، انّه جواد كريم ، اميد چنان است كه مطالعه كنندگان اين قصيده و اين شرح نفيس مر منشئ اين قصيده و محرّر اين شرح و اين ضعيف را نيز به دعاى خير ياد كنند ، و الله ولىّ الاجابة و الإحسان . [1]

[1] همان طورى كه عرض شد ، بعد از رحلت عارف بارع ، شرف الدّين ابن الفارض مصرى حموى ، شيخ كبير مولانا صدر الدين قونوى قصيدهء او را در روم ( قونيه ) و شام و مصر تدريس نمود و جمعى از أكابر تقريرات او را نوشتند و در بين تلاميذ و مستفيدان ، تقريرات عارف محقق فرغانى مورد توجّه و پسند استاد قرار گرفت . مقام و مرتبهء ابن فارض بايد عالى و متعالى باشد كه بزرگترين مؤلف عرفان ، كلمات او را تدريس و معضلات آن را حلّ نمايد . بايد به اين نكته توجّه داشت كه از ناحيه مساعى افاضل ايرانى ، زبان فارسى در عظيمترين حوزه‌هاى علمى اسلامى ، زبان علم و دانش به شمار مىرفته و همه جا را تسخير نموده بود . مقدّمهء قونوى بر اين كتاب دليل بر ورزيدگى و تسلَّط آن جناب به زبان فارسى و ممارست او در اين زبان است ، كما اينكه شرح فرغانى نيز روان و شيرين و جذّاب و از بهترين آثار به زبان فارسى است و مشكلترين مباحث عرفانى را با كمال سهولت و آمادگى تحرير نموده است .

112