6 - الامام الصادق « ع » : خرج الحسين بن علي « ع » على اصحابه فقال : أيّها الناس ! إنّ الله - جلّ ذكره - ما خلق العباد إلَّا ليعرفوه ، فإذا عرفوه عبدوه ، فاذا عبدوه استغنوا بعبادته عن عبادة ما سواه . فقال له الرجل : يا ابن رسول الله بأبي انت و أمّي ، فما معرفة الله ؟ قال : معرفة اهل كلّ زمان امامهم ، الذي يجب عليهم طاعته [1] .
( 1 ) امام صادق « ع » : حسين بن على « ع » نزد ياران خود آمد و گفت : اى مردم ! خداى متعال ، بندگان را جز براى اينكه او را بشناسند نيافريد ؛ پس چون او را بشناسند پرستش او مىكنند ، و چون او را بپرستند از پرستش جز او بينياز مىشوند . مردى به او گفت : اى پسر پيامبر ، پدر و مادرم فداى تو باد ! معرفت و شناخت خدا چيست ؟ گفت : اينكه اهل هر زمان ، امام خود را كه اطاعت او واجب است بشناسند . چون خداى متعال بندگان را براى آن آفريد كه او را بشناسند و بپرستند ، خود راهنمايانى براى اين شناخت و پرستش قرار داد ، و شناخت و پرستشى را كه آن راهنمايان - از جانب او - بياموزند پذيرا گشت . آنان پيامبرانند و جانشينان پيامبران ، و در عصر امامت ، ائمّهء طاهرين . اين است كه حضرت امام حسين « ع » در پاسخ اين پرسش :
« شناخت خدا چيست » مىگويد : « شناخت اهل هر زمان امام خود را . . . » ، زيرا شناخت خدا و عبادت او هنگامى درست است كه از طريق آن راهنمايان باشد كه خود از سوى خدا معين شده‌اند و راه خداشناسى را و طريق عبادت خدا را به درستى مىدانند . اين امر ايجاب مىكند كه نخست آن راهنمايان شناخته شوند . پس شناخت راهنمايان شناخت دين خدا و شناخت خدا خواهد بود . اين است كه امام جعفر صادق « ع » نيز در حديثى كه اين موضوع را تشريح مىكند مىگويد : « چنين مقرر شده است ( و خدا قرار داده است ) كه شناخت مردان ( راهنمايان الهى ) ، دين خدا ( و راه و رسم آيين الهى ) باشد » . [2]

[1] « بحار » 5 / 312 - از كتاب « علل الشّرائع » ؛ براى توضيح اين حديث علاوه بر آنچه در بالا آمده است به فصل چهاردهم اين باب ، حديث اول ، رجوع كنيد .
[2] « بحار » 24 / 290 - 288 - از كتاب « سرائر » .

637