موكول مىكردى ؟ . . » . آرى ، اقدام كردن در راه حق و بخشيدن مال و جان در راه اعتلاى دين خدا ، نشان افتخار مردم مؤمن است . كتاب الهى به آن بسنده نكرده است كه نماز را برپا دارند و زكات دهند و دست از بعضى چيزها بازدارند ، و اين گونه چيزها را از امورى دانسته است كه مؤمن و منافق در آن شريكند ، بلكه يگانه دليل ايمان داشتن را بخشيدن جان براى اعلاى كلمهء حق و اجراى عدل الهى دانسته ، و حتى آن را يگانه ركنى دانسته است كه چون نباشد باقى چيزها قابل توجه نيست . مبادا كسى گمان برد كه ممكن است دين اسلام و ترس در كنار يك ديگر در دل كسى جمع شود . چگونه چنين چيزى امكانپذير است ، در صورتى كه هر جزء از اين دين نمايندهء دليرى و مجسمكنندهء اقدام است ، و ستون آن ، خالص بودن براى خدا است و دست كشيدن و تهى شدن از هر چيزى جز خدا ، براى دست يافتن به رضاى خدا .
مؤمن كسى است كه يقين دارد اجلها به دست خدا است و خدا هر گونه بخواهد آنها را مىگرداند ، و كندى نمودن در اداى واجبات براى زياد شدن مدت زندگى هيچ سودى ندارد ، چنان كه اقدام كردن نيز به اندازهء دقيقه اى از مدت اجل نمىكاهد . مؤمن در زندگى خود چشم به راه يكى از دو نيكى است : يا اينكه آقا و گرامى زنده بماند و زندگى كند ، و يا اينكه مقرب به خدا و خوشبخت و سعيد بميرد ، و روح او به اعلى عليّين بالا رود ، و به كرّوبيان و فرشتگان مقرّب ملحق شود .
آن كس كه چنان پندارد كه ميان ترس و ايمان به آنچه محمد « ص » آورده جمع كرده است ، خود را فريب داده ، و عقل خويش را زير پا نهاده و هوا و هوس او را بازى داده است ، و دستش به جايى از ايمان بند نيست . هر آيه از قرآن گواه بر آن است كه شخص ترسويى كه ادعاى ايمان دارد دروغ مىگويد . بنا بر اين ، از وارثان پيامبران ( عالمان متعهّد دينى ) اميد آن داريم كه آشكارا حق را بيان كنند ، و آيات خدا را به ياد مردم آرند ، و از آنچه خدا در اين آيات ، در بارهء اقدام در راه نشر دين ، و نهى از كندى و كنارنشينى و ترك وظيفه گفته است ، براى همگان سخن گويند .
و اميد آن مىرود كه اگر علما مدتى كوتاه به اين فريضه ( امر به اين معروف - درگيرى و اقدام - و نهى از اين منكر - كناره گيرى و تسليم - )

486