8 - الامام الصادق « ع » : لمّا ولي عليّ « ع » صعد المنبر فحمد الله و أثنى عليه ، ثم قال : « إنّي و الله لا أرزأكم من فيئكم درهما ما قام لي عذق بيثرب ، فليصدقكم أنفسكم . . » فقام اليه عقيل - كرّم الله وجهه - فقال له : و الله لتجعلني و أسود بالمدينة سواء . فقال : « اجلس ! أما كان هاهنا أحد يتكلَّم غيرك ! و ما فضّلك عليه الا بسابقة أو بتقوى » [1] .
( 1 ) امام صادق « ع » : چون على « ع » به ولايت رسيد ، بر منبر بالا رفت و پس از سپاس و ستايش خدا گفت : « به خدا سوگند كه تا درختى در مدينه داشته باشم ، در مىاز سهم غنايم شما نخواهم برداشت ، بايد اين را باور كنيد . . » . آنگاه عقيل برخاست و گفت : به خدا قسم تو مرا با برده اى در مدينه برابر قرار خواهى داد . على گفت : « بنشين ! در اينجا هيچ كس جز تو براى سخن گفتن نبود ؟ بدان كه تو را برهمان بردهء سياه جز به سابقه ( در دين و مبارزه ) و تقوى برتريى نيست » . 9 - الامام علي « ع » : يا كميل ! مر أهلك أن يروحوا في كسب المكارم ، و يدلجوا في حاجة من هو نائم [2] .
( 2 ) امام على « ع » : اى كميل ! به كسانت دستور ده كه روز را به كسب مكرمتها و بزرگواريها به شب رسانند ، و شب را در انديشهء برآوردن نيازمندى خفتگان بگذرانند . 10 - الامام علي « ع » : يا نوف ! إن سرّك أن تكون معي يوم القيامة ، فلا تكن للظالمين معينا [3] .

[1] « كافى » 8 / 182 .
[2] « نهج البلاغه » / 1200 ؛ عبده 3 / 209 .
[3] « مستدرك نهج البلاغه » / 53 .

418