< شعر > و حسبك داء ان تبيت ببطنة و حولك اكباد تحنّ إلى القدّ < / شعر > ( 1 ) اين درد براى تو بس كه شب هنگام با شكم پر بخوابى ، در صورتى كه در پيرامون تو جگر سوختگانى بسر برند در آرزوى ديدن كاسه اى ! آيا بايد تنها به اين خرسند باشم كه مرا امير المؤمنين بخوانند ، و در تلخيهاى روزگار شريك مردم نباشم ، و در تحمل خشونت زندگى نتوانم براى مردم نمونه باشم ؟ 3 - الامام علي « ع » : . . لقد بلغني أنّ الرجل منهم كان يدخل على المرأة المسلمة و الأخرى المعاهدة ، فينتزع حجلها و قلبها و قلائدها و رعاثها ، ما تمتنع منه الَّا بالاسترجاع و الاسترحام ، ثمّ انصرفوا وافرين ، ما نال رجلا منهم كلم و لا أريق لهم دم . فلو أنّ امرءا مسلما مات من بعد هذا اسفا ، ما كان به ملوما ، بل كان به عندي جديرا [1] . .
( 2 ) امام على « ع » : . . به من خبر رسيده است كه مردى از آنان ( لشكريان متجاوز معاويه ، به فرماندهى سفيان بن عوف غامدى ) بر زنى مسلمان يا در ذمهء اسلام وارد مىشده و خلخال و دستبند و گردنبند و گوشوارهء او را به زور مىستانده ، و هيچ مانعى براى اين كار جز گريه و زارى و ترحم خواهى نمىديده است . بدين گونه آن سپاه با اموال بسيار بازگشتند ، در حالى كه هيچ يك از ايشان زخمى نديد و خونى از ايشان نريخت . اگر مسلمانى بعد از اين از تأسف بميرد ، نبايد سرزنش شود ، بلكه سزاوار مسلمان است كه از چنين غصه اى بميرد . . . نمونه هايى فراوان ، از اين گونه ، در سيرهء پيامبر و امامان آمده است ، بايد ملاحظه شود .

[1] « نهج البلاغه » / 95 ؛ عبده 1 / 65 - 64 .

399