( 1 ) امام باقر « ع » - فضيل گويد : از امام محمد باقر در بارهء اين آيه پرسيدم : * ( وَمَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً ) * هر كس يكى را زنده كند چنان است كه گويى همهء مردمان را زنده كرده است » ، گفت : يعنى هر كس كسى را از سوختن يا غرق شدن نجات دهد . گفتم : پس آنكه از گمراهى كسى را به راه آورد چه ؟ گفت : اين بزرگترين تأويل آيه است .
بنگريد ! قصد ما از اين فصل جلب توجه به اهميت شئون انسانى در منطق دين ، و اهميت دفاع از مستضعفان است ، و ارزش خدمات در راه جامعهء بشرى ، و برابر بودن مردمان در نزد خداى متعال ؛ و همچنين نفى امتيازات واهى ، و يادآورى بىتأثير بودن اين امتيازات در گوهر انسانى و شئون بشرى .
نيز قصد ما جلب توجه به اين امر است كه اعمال صادرشدهء از انسان ، در صورتى كه به منظور آسايش مردمان و كوشش در برآوردن نيازهاى فردى و اجتماعى ايشان باشد به عين همچون عبادتها و وسايل تقرّب به خدا است . و « سبيل الله » همان « سبيل النّاس » است و بالعكس ، بدان شرط كه عمل براى خدا و نيت مخصوص خدا باشد . و اين اصل از مهمترين اصول تربيتى اسلام است . پس در اين باره دقت كنيد ! نيز رجوع كنيد به بابهاى مربوط به اين موضوع ، در اين كتاب كه پس از اين خواهد آمد .

694