2 الامام علي « ع » : ما أصدق المرء على نفسه ، و أيّ شاهد عليه كفعله ؟ و لا يعرف الرّجل الا بعمله ، كما لا يعرف الغريب من الشّجر الَّا عند حضور الثّمر . فتدلّ الأثمار على أصولها ، و يعرف لكلّ ذي فضل فضله . كذلك يشرف الكريم بآدابه ، و يفتضح اللَّئيم برذائله . [1] ( 1 ) امام على « ع » : چه كسى راستگوتر از انسان در بارهء خودش ، و چه گواهى براى او بهتر از كردارش ؟ آدمى جز به كردارش شناخته نمىشود ، همان گونه كه درخت ناشناخته جز هنگام ميوه آوردن شناخته نمىشود . پس ميوه ها بر ريشه ها دلالت دارد ، و ارزشهاى و الا صاحب خود را مىشناساند .
از همين جا است كه انسان بزرگوار ، با فرهنگ و تربيت خويش مورد بزرگداشت قرار مىگيرد ؛ و انسان فرومايه ، با اخلاق پست خود رسوا مىگردد . 3 الامام علي « ع » : . . . للمرء ما اكتسب ، و هو مع من أحبّ . [2] ( 2 ) امام على « ع » : دارايى آدمى چيزى است كه كسب كرده است . و خود با كسانى خواهد بود كه آنان را دوست داشته است . 4 الامام الصادق « ع » : أقصر نفسك عمّا يضرّها من قبل أن تفارقك ، و اسع في فكاكها كما تسعى في طلب معيشتك ، فإنّ نفسك رهينة بعملك . [3] ( 3 ) امام صادق « ع » : پيش از آنكه جانت از تو جدا شود ، آن را از هر چه به آن زيان مىرساند دور نگاه دار ؛ و در اين كار چنان بكوش كه در طلب روزى مىكوشى ، زيرا كه نفس تو گروگان كارى است كه مىكنى .

[1] « غرر الحكم » / 314 .
[2] « بحار » 1 / 179 - از كتاب « روضهء كافى » .
[3] « وسائل » 11 / 236 .

525