( 1 ) امام على « ع » : چشم حبيب از ديدن معايب محبوب كور است ، و گوشش از شنيدن زشتيهاى او كر . 3 الامام علي « ع » : من عشق شيئا أعشى بصره ، و أمرض قلبه . فهو ينظر به عين غير صحيحة ، و يسمع بأذن غير سميعة ، قد خرقت الشّهوات عقله ، و أماتت الدّنيا قلبه ، و ولهت عليها نفسه . فهو عبد لها و لمن في يده شيء منها :
حيثما زالت زال إليها ، و حيثما أقبلت أقبل عليها ، لا ينزجر من الله بزاجر ، و لا يتّعظ منه بواعظ . . [1] ( 2 ) امام على « ع » : كسى كه عاشق چيزى شود ، چشم خود را كور و قلب خود را بيمار كرده است . عاشق با چشمى نادرست مىبيند و با گوشى ناشنوا مىشنود ، شهوات عقل او را از كار مىاندازد ، و دنيا قلب او را مىكشد ، و نفس او خواستار بىچون و چراى آن مىشود . عاشق دنيا بندهء دنيا مىشود ، و بندهء كسانى كه چيزى از دنيا در دست دارند ، دنيا به هر طرف رود او نيز به همان طرف مىرود ، و به هر جا رو كند به آنجا رو مىكند ، هيچ بازدارنده اى خدايى او را از بدى باز نتواند داشت ، و از هيچ اندرزگويى اندرز نتواند گرفت . 4 الامام علي « ع » : لا عقل مع شهوة . [2] ( 3 ) امام على « ع » : عقل با شهوت جمع نمىشود . 5 الامام علي « ع » : لحبّ الدنيا صمّت الأسماع عن سماع الحكمة ، و عميت القلوب عن نور البصيرة . [3]

[1] « نهج البلاغه » / 330 ، عبده 1 / 229 .
[2] « غرر الحكم » / 345 .
[3] « غرر الحكم » / 252 .

299