( 1 ) امام على « ع » : خدا فرستادگان خود را در ميان مردمان برانگيخت تا پايبندى به پيمان خدايى فطرت را از ايشان بخواهند ، و نعمتهاى فراموش - كردهء او را به يادها آورند . . . و آيات و آثار هنجار يافته را به ايشان بنمايانند ، همچون سقف افراشته در بالا ، و زمين گسترده در پايين . . . 2 الامام علي « ع » : . . لو فكَّروا في عظيم القدرة ، و جسيم النّعمة ، لرجعوا الى الطَّريق ، و خافوا عذاب الحريق . و لكنّ القلوب عليلة ، و البصائر مدخولة ، ألا ينظرون إلى صغير ما خلق ؟ كيف أحكم خلقه ! و أتقن تركيبه ! و فلق له السّمع و البصر ! و سوّى له العظم و البشر ! أنظروا الى النّملة ! في صغر جثّتها و لطافة هيئتها ، لا تكاد تنال بلحظ البصر ، و لا بمستدرك الفكر . . . [1] ( 2 ) امام على « ع » : اگر مردم در قدرت بزرگ و نعمت سترگ بينديشند ، به راه بازخواهند گشت و از عذاب آتش بيمناك خواهند شد ، ولى دلها بيمار است و بينشها تباه . چرا به كوچكترين آفريدهء او نمىنگرند تا بدانند چگونه آفرينش آن را استوار كرده و تركيب آن را به سامان آورده ، و براى آن ، چشم و گوش و استخوان و پوست فراهم ساخته است ؟ به مورچه - كه از كوچكى و ظرافت اندام نزديك است كه از ديد چشم و عرصهء شناخت دور ماند - بنگريد . . . ، نيز رجوع كنيد به فصل پانزدهم از همين باب .

[1] « نهج البلاغه » / 736 .

219