اين گمان و توهمى است كه با توجه به آن چه ذيلا - مىنگاريم ، كاملا بىمورد و ناوارد خواهد بود :
1 - در اين آيه ، دو علت براى انفاق ذكر شده است :
الف - يكى * ( « ابْتِغاءَ مَرْضاتِ الله » ) * و طلب خشنودى خدا و راه خدا و براى خدا .
ب - * ( « تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ » ) * پايدار ساختن و استوارى نفوس بخشندگان و انفاق كنندگان .
اكنون ببينيم چطور ممكن است ، مقصود از * ( « تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ » ) * حفظ موجوديت انفاق كنندگان باشد ، اگر چه به هلاكت اقتصادى جامعه و سرايت و شمول فقر منجر شود . اين معنى قطعا ممكن نيست منظور شود ، زيرا با * ( « ابْتِغاءَ مَرْضاتِ الله » ) * منافات و تضاد صريح دارد . چون انفاقى كه فقط براى حفظ موجوديت عده اى باشد و به ديگر افراد و بندگان خدا نظرى نباشد و آنان به هر گونه به سر برند و به هر روز بنشينند ، اهميت داده نشود ، اين مبارزه با خداست نه طلب رضايت خدا و اين عمل را چگونه مىتوان طلب رضاى خدا دانست .
2 - در تفسير * ( « تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ » ) * ، مطالب متعددى گفته‌اند ، از جمله

73