سيد المرسلين صلى الله عليه و آله بود و معجزات باهره از ايشان ظاهر شده بود هر چه مىفرمودند نزد مؤمنان بمنزله عيان بود و ايشان فرمودند كه شما عهد كرديد در روز * ( ألَسْتُ بِرَبِّكُمْ ) * ، و محمّد نبيّكم ، و عليّ أميركم ، و الائمّة من ولده ائمّتكم ) * و گفتيد بلى تا در روز قيامت نگوييد كه ما غافل بوديم ، و كسى تذكير ما نكرد .
و در بعضي و وكَّدتم است و بتشديد و تخفيف هر دو جايز است ، يعنى مبالغه نموديد يا تازه كرديد عهد و پيمان ألست را بانكه مرتبه ديگر از ايشان عهد و پيمان گرفتيد ، يا تأكيد كرديد عهد و پيمان حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله را با عهد و پيمان ألست با عهد و پيمان أنبياء سابقين صلوات الله عليهم أجمعين ، چنان كه حق سبحانه و تعالى در قران مجيد در اخذ عهود أنبيا از أمم خود در بسيار جائى در قرآن مجيد ياد فرموده است اگر چه معتزله در همه جا منكر قرآنند و تأويلات ركيكه كرده‌اند حتى آن كه بعضي از قدما شيعه بر مذهب اعتزال بوده‌اند ، و انكار مجرّدات كرده‌اند ، و نفس ناطقه را مجرّد نمىدانسته‌اند كه اگر مجرّد باشد شبيه واجب الوجود خواهد بود چنان كه صوفيه مىگويند « كه اگر ممكن موجود باشد شريك حق سبحانه و تعالى خواهند بود در وجود » و اين معنى بسيار عجيب است از فضلا چه نسبت است ممكن را با واجب بالذات ، و چه نسبت است وجود و تجردش با وجود و تجرّد واجب الوجود مجرّد من الجميع الوجوه و سخن صوفيه از قبيل مجاز معقول است كه وجود ممكن چون ممكن است مثل ذات أو و از غير است پس خود وجود ندارد و بمنزله عدم است مثل ساير استعارات و مجازات ايشان نه آن كه از قبيل سوفسطائيه قايلند به نفى وجود كل موجودات كه همه خيال است

720