أنت عضدي و ناصري ، فإذا مضت بك راحلتك فقل في طريقك خرجت بحول الله و بقوّته به غير حول منّي و قوّة و لكن بحول الله و قوّته برئت إليك يا ربّ من الحول و القوّة اللَّهُمَّ انّي أسألك بركة سفري هذا و بركة أهله اللَّهُمَّ انّي أسألك من فضلك الواسع رزقا حلالا طيّبا تسوقه إليّ و انا حافظ في عاقبة [ و انا خائض في عافية ] بقوّتك و قدرتك اللَّهُمَّ انّي سرت في سفري هذا بلا ثقة منّي بغيرك و لا رجاء بسواك و ارزقني في ذلك شكرك و عافيتك و وفّقنى لطاعتك و عبادتك حتّى ترضى و بعد الرّضا ) ( 1 ) پس چون بر شتر سوار شوى و به كجاوه روى كه هر دو عدل مساوى شوند چنان كه در صحيحه معاوية بن عمار است در كافى و در تهذيب در همين صحيحه به جاى محملك جملك است به همين معنى يا به اين معنى كه شتر به راه افتد و أول اظهر است ، پس بخوان اين دعا را كه ترجمه اش اين است كه حمد مىكنم خداوند خود را بجميع محامد آن خداوندى كه هدايت كرده است ما را با سلام و تعليم كرده است ما را قرآن و منّت نهاده است بر ما به نبوّت سيد أنام عليه و آله صلوات الرحمن ، و منزه خداوندى كه مسخر ساخته است از جهة انتفاع ما اين حيوان را و ما نمىتوانستيم كه آن را ذليل و منقاد خود گردانيم بدون تسخير أو ، بازگشت ما بسوى پروردگار ماست ، و سپاس خداوندى را سزاست كه پروردگار عالميان است خداوندا تو ما را بر پشت اين حيوان نگاه مىدارى و استعانت از تو مىخواهم در جميع أمور ، و توئى خداوند هم صحبت ما در سفر ، و توئى عوض ما در أهل و مال و ولد به محافظت و روزى دادن ايشان ، خداوندا توئى يارى كننده و مدد كار من پس چون شتر به راه افتد و برود بگو بيرون آمدم از خانه خود بحول و قوت

369