سه روز روزه يا تصدق برده مسكين هر مسكينى را مدّى يا شش مسكين مسكين را دو مدّ يا گوسفندى مىكشد و ظاهرا حصر أعم است است از مصدود شدن يا بيمار شدن يا مضطر شدن .
و ظاهر آية و اين حديث بلكه أحاديث صحيحه متكثرة اين است كه هر مضطرى اگر هدى رانده باشد هدى خود را مىكشد و خلافست كه همان هدى كافيست يا هدى ديگر از جهت محل شدن مىبايد كشت و اگر هدى نرانده باشد يك هدى كافى است پس بيمار نيز هدى خود را مىتواند كشت خصوصا هر گاه رفقا نداشته باشد كه بفرستد و اظهر آنست كه اگر باشد نيز مخير است ميان كشتن در همين جا يا فرستادن به مكة يا منى و آن چه مشهور است ميان أصحاب آنست كه اگر منع از دشمن باشد و نتوانند به مكة يا عرفات و مشعر رفتن هديى مىكشند و محل مىشوند از جميع محرّمات احرام چنان كه حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله در حديبيه ممنوع شدند و هديها را كشتند و سرها را تراشيدند و برگشتند و اگر منع از مرض باشد هدى خود را مىفرستند و اگر خفّتى حاصل شود و خود را برساند به حج يا عمره به آن محل مىشود و الا صبر مىكند تا وقت وعده و در آن وقت محل مىشود و همه چيز بر أو حلال مىشوند مگر زنان تا آن كه در سال ديگر خود حج كند و اگر خود به حج نرود وكيل أو طواف نساء را از جهة أو بكند ( و روى معاوية بن عمّار عن أبي عبد الله صلوات الله عليه في المحصور و لم يسق الهدى قال ينسك و يرجع قيل فإن لم يجد هديا قال يصوم ) ( 1 ) و به چهار ده سند صحيح منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه در محصورى كه سياق هدى نكرده باشد حضرت فرمودند كه هديى از جهة محل شدن مىكشد و بر مىگردد عرض نمودند كه اگر

329