رسد در صورت نسيان ، يا عالم شود در صورت جهل كه اگر تذكر و علم پيشتر از سر تراشيدن شد لازمست كه برگردد و سر را در منى بتراشد مگر آن كه عذرى داشته باشد كه در اين صورت در مكة سر مىتراشد و موى سر را بمنى مىفرستد تا در آنجا دفن كنند .
و اظهر آنست كه فرستادن مو سنّت باشد چنان كه ظاهر اخبار است مثل صحيحه أبو بصير كه آن حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه مرا خوش نمىآيد كه موى سر را بيندازد مگر در منى ، و همچنين صحيحه كناني و غير آن .
و اما آن كه صروره را ناچار است از حلق روايات بسيار در آن وارد است از آن جمله به سى و چهار سند صحيح منقولست از معاوية بن عمّار و از حفص بن بخترى كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه سزاوار آنست كه نو حاجى سر بتراشد و اگر حج كرده باشد مىخواهد سر مىتراشد و مىخواهد تقصير مىكند و اگر سر را عسل و صمغ انداخته باشد يا موى سر را بر سر جمع كرده باشد و گره زده باشد بر اوست كه سر بتراشد و تقصير نمىتواند كرد ، و أحاديث موثقه از عمّار و أبو بصير و غير ايشان وارد شده است بلفظ وجوب و لزوم خصوصا در كسى كه عسل و صمغ انداخته باشد يا عقص كرده باشد و احتياط عظيم مىبايد كرد در آن كه البتة سر بتراشد و في نفسه سر تراشيدن همه كسرا بهتر است چنان كه گذشت أحاديث دعاى حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله باشد از جهت محلقين سه بار و دو بار و از جهة مقصرين يك بار ( و كان رسول الله صلَّى الله عليه و إله يوم النّحر يحلق رأسه و يقلَّم أظفاره و يأخذ من شاربه و من أطراف لحيته )

313