كنت عند أبى عبد الله صلوات الله عليه فدخل عليه رجل فقال أصلحك الله انّ معنا بمكَّة امرأة حايضا و لم تطف طواف النّساء و يأبى الجمّال ان يقيم عليها قال فاطرق و هو يقول لا تستطيع ان تتخلَّف عن أصحابها و لا يقيم عليها جمّالها ثمّ رفع رأسه اليه فقال تمضى فقد تمّ حجّها ) ( 1 ) و به أسانيد صحيحه متكثرة منقولست از إبراهيم كه گفت در خدمت حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه بودم كه شخصي داخل شد و گفت حق سبحانه و تعالى اصلاح أحوال تو كند به تمكن و استيلاى بر عالميان به درستى كه با ما زنى حايض هست و طواف نسا نكرده است و شتر دار نمىايستد كه أو پاك شود حضرت سر به زير انداختند چنانكه حضرت سيد المرسلين انتظار وحى مىكشيدند ايشان نيز گاه گاهى انتظار القاء روح القدس مىكشيدند و گاهى در وقت سؤال متوجه عالم قدس مىبوده‌اند در آن ساعت جواب نمىداده‌اند كه باز آيند و گاهى تقيه بوده است وسايل نفهميده است ، انتظار غفلت آن سنّى مىكشيده‌اند و آهسته جواب مىداده‌اند ، و گاهى در فكرهاى ديگر بوده‌اند و راوي گمان مىكرد كه حضرت تامّل مىفرمايند و گاهى از جهة تعليم أصحاب كه هر گاه ايشان تامّل فرمايند در جواب مسايل ديگران بطريق أولى مىبايد تامّل كنند و در اينجا دليل مىفرمايند كه زن از رفقا پس نمىتواند ماند و شتر دار نمىايستد پس اگر نرود به خانه از قبيل تكليف ما لا يطاق خواهد بود ؟ پس سر بالا كردند و فرمودند كه روانه شود كه حجش تمام است و ظاهرا نايب مىگيرد كه از جهة أو طواف نساء به جا آورد

713