را كلينى در صحيح از معاوية بن عمار از حضرت امام جعفر صلوات الله عليه روايت كرده است با اجمال و مذكور است در آن كه چون حضرت بيان ما في الضمير هر يك را كه كردند ايشان گفتند كه بلى مطلب ما همين بود بحق آن خداوندى كه ترا به راستى پيغمبرى فرستاده است .
و شيخ طوسي رحمه الله به أسانيد صحيحه از محمد بن قيس روايت كرده است از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه چنانكه در اين كتاب است مگر در دو ركعت نماز طواف كه در آنجا گفته است كه به سبب آن دو هزار حج مقبول مىنويسند ، و بنا بر اين نسخه بيست هزار حج مقبول خواهد بود و ممكن است كه بحسب اشخاص مختلف شود و يا آن كه فرق است ميان آن چه اصالة نويسند يا تفضلا و الا تسلسل لازم مىآيد < صفحة فارغة > [ قبول قرباني ] < / صفحة فارغة > ( و روى انّ بني إسرائيل كانت إذا قرّبت القربان تخرج نار فتاكل قربان من قبل منه و انّ الله تبارك و تعالى جعل الاحرام مكان القربان ) ( 1 ) و منقول است در موثق كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه در بني إسرائيل هر گاه چهل سال عبادت مىكردند قرباني مىبردند از هر چه داشتند خواه حيوان و خواه نان فطير و بافه گندم يا جو و بر سر كوهى مىگذاشتند پس اگر عبادت ايشان مقبول شده بود آتشى مىآمد و آن قرباني را مىسوخت و اگر مقبول نبود نمىسوخت و به درستى كه حق سبحانه و تعالى احرام را در اين أمت به جاى قرباني مقرر فرمود يعنى هر كه توفيق حج مىيابد و احرام مىگيرد حق سبحانه و تعالى اعمال سابقه أو را قبول مىفرمايد يا توفيق احرام علامت قبول عبادات سابقه است و در موثق كالصحيح از حضرت أبى الحسن علي بن موسى الرضا صلوات الله عليهما منقول است كه شخصي در بني إسرائيل چهل سال

66