( 1 ) و به أسانيد صحيحه منقولست كه آن حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه نيست محرم را كه تزويج كند و عقد محلَّى را ببندد ، و محرم به اعتبار عقد بر ايشان باطل است احتياج ندارد در بطلان بعقد محرم پس اگر خود زنى بخواهد يا عقد كند از جهة ديگرى عقد أو باطل خواهد بود ، و در تهذيب لفظ محلا در آخر واقع شده است و آن بهتر است و اگر نباشد مراد است به قرينه عبارت سابق .
( و انّ رجلا من الأنصار تزوّج و هو محرم فأبطل رسول الله صلَّى الله عليه و آله نكاحه . ) ( 2 ) و در صحيح از عبد الرحمن بن أبي عبد الله منقولست كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه شخصي از أنصار در حال احرام زنى خواست و حضرت سيد المرسلين صلَّى الله عليه و آله نكاح أو را باطل گردانيد يعنى حكم فرمود به آن كه آن نكاح باطل است .
( و قال صلوات الله عليه من تزوّج امرأة في احرامه فرّق بينهما و لم تحلّ له ابدا . ) ( 3 ) و منقول است بطرق متكثرة حسنه كالصحيحه و موثقه كالصحيحه كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر كه تزويج كند زنى را در احرام ايشان را از هم جدا مىكنند و ديگر هر گز بر أو حلال نمىشود ، و محمولست بر آن كه عالم باشد به حرمت عقد يا دخول نكرده باشد چنانكه منقولست در حسن كالصحيح از زراره و داود بن سرحان و أديم بن الحركة حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه محرم تزويج كند و عالم باشد كه بر أو حرام است هر گز بر أو حلال نمىشود .
و در صحيح از محمد بن قيس منقولست كه حضرت امام محمد باقر

627