إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 725)

( 1 ) و به أسانيد صحيحه منقول است از معاوية كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه گاه هست كه محرم سر خود را مىخاراند و يك شپش يا دو شپش مىافتند حضرت فرمودند كه بر أو چيزى نيست كه شپش را بر دارد و به جاى خود گذارد گفتم چگونه بخواراند محرم سر و بدن خود را فرمودند كه به ناخنها و چنان نخواراند كه خون در آيد يا مويى را بكند يا آن كه قطع نكند يك مو را ، و معاوية گفت كه از آن حضرت سؤال كردم كه گاه هست كه محرم با ريش خود بازى مىكند و يك مو و دو مو مىافتد حضرت فرمودند كه از جهة كفاره چيزى تصدق كند و در تهذيب به جاى و لا يعيدها و لا يعود است يعنى ديگر چنين نكند يعنى هموار بخواراند سر را تا شپش نيفتد .
( و في خبر اخر مدّ من طعام أو كفّين . ) ( 2 ) و در حديث ديگر وارد است كه يك مد از گندم يا جو يا خرما مىدهد يا دو كف از اينها و ظاهرا مرادش اين است كه اين هر دو در غير اين حديث وارد شده است اگر چه هر يك در حديثي بوده باشد .
چنانكه كلينى در حسن كالصحيح روايت كرده است از حلبى كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه اگر محرم از موى ريش خود يا جاى ديگر مويى بكند پس بر اوست كه از آن دست مسكينى را طعام دهد و ظاهرا طعام يك مد است .
و شيخ كالصحيح روايت كرده است از منصور از آن حضرت صلوات الله عليه در محرم هر گاه دست به ريش خود مالد و موى از آن جدا شود ؟
حضرت فرمودند كه يك كف يا دو كف بدهد ، و فرق ميان اين دو خبر واضح است و ظاهرا صورت أول آنست كه عمدا بكند و در ثاني قصد كندن ندارد

621