جعفر صادق صلوات الله عليه كه غلام آب شستشو آورد و من دست را شستم و نمىدانستم كه دست شو بوى خوش دارد پس دست خود را شستم به غسول خوشبو در حالت احرام حضرت فرمودند كه بواسطة اين فعل تصدق بكن و بهتر اطعام است بمدّ ، و دستشان معرّب دستشو است و ظاهرا تصحيف شده اشنان به دستشو و ظاهرا اين حديث كالصحيح كلينى است از حسن بن زياد كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه اشنانى كه در آن بوى خوش باشد مىتوانم در حالت احرام دست را به آن بشويم فرمودند كه هر گاه اراده احرام داشته باشيد سفرها و توشه دانهاى خود را ملاحظه كنيد و هر چه در كار نداشته باشيد بدر كنيد يعنى چيزهائى را كه خوشبو كرده باشند و از جهة آن كه دست خود را به اشنان خوشبو شسته‌ايد تصدقى كنيد كه كفاره آن باشد و اگر خوشبو نكرده باشند ضرر ندارد .
چنانكه در حديث صحيح منقولست از حميد كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از محرمى كه دست خود را به اشنان بشويد حضرت فرمودند كه پدرم صلوات الله عليه دست خود را به اشنان سفيد مىشستند .
( و كتب إبراهيم بن سفيان إلى أبى الحسن صلوات الله عليه المحرم يغسل يده بأشنان فيه الإذخر فكتب لا احبّه لك . ) ( 1 ) و منقولست از إبراهيم كه گفت عرض نمودم به حضرت أبو الحسن أول يا ثاني صلوات الله عليهما كه آيا محرم دست خود را مىتواند شست به اشنانى كه در آن اذخر باشد توقيع آن حضرت صلوات الله عليه بيرون آمد كه بدست مبارك خود نوشته بودند كه من دوست نمىدارم استعمال اذخر را از جهة تو چون اذخر از قبيل بوى خوش صحراست و از جمله رياحين است .

596