< فهرس الموضوعات > باب الموت في الغربة < / فهرس الموضوعات > باب الموت في الغربة ( روى الحسن بن محبوب عن أبي محمّد الوابشىّ عن أبي عبد الله صلوات الله عليه قال ما من مؤمن يموت في ارض غربة تغيب عنه فيها بواكيه الَّا بكته بقاع الأرض الَّتى كان يعبد الله عزّ و جلّ عليها و بكته أثوابه و بكته أبواب السّماء الَّتى كان يصعد فيها عمله و بكاه الملكان الموكَّلان به ) ( 1 ) منقولست كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه هر مؤمني كه در غربت فوت شود و جمعى نباشند نزد أو كه بر فوت أو بگريند البتة مواضعى كه در آنجاها عبادت الهى كرده است بر فوت أو مىگريند ، و جامهاى أو بر أو گريه مىكنند ، و درهاى آسمانها كه اعمال آن را از آن درها به آسمان مىبردند بر أو مىگريند ، و دو فرشته كه بر أو موكلند از دست راست و دست چپ بر أو گريه مىكنند و دور نيست كه گريه عبارت از تحسّر اينها باشد از سعادت عباداتى كه در آنجاها مىكرده‌اند يا مىبرده‌اند بر تقدير شعور جمادات ، و بنا بر مشهور فقدان عبادات از آنها بمنزله گريه است چنانكه متعارفست ميان عرب و عجم كه مثلا باغي كه دو سه ماه آب ندهند و پژمرده شده باشد مىگويند كه اين درختانى از بي آبى گريه مىكنند

437