نمودن خوب نيست بلكه علامت حماقت است چون حق سبحانه و تعالى با عقل كل كه پيغمبر آخر الزمانست مىفرمايد كه مشورت كن با اصحابت و بعد از عزم توكل بر خداوندت كن و هر كارى كه ترا باشد يا رفقا را باشد با هم مشورت كنيد .
و بسيار تبسم كن در روى ايشان و هر چند مغموم باشى روى خود را گشاده دار ، و منقبض و گرفته رو مباش ، و توشه خود را در ميان گذار با رفقا و غير ايشان ، و چون ترا بخوانند به ضيافتى يا صحبتي قبول كن ، و اگر از تو يارى خواهند ايشان را مدد كن مثل آن كه مىخواهند خيمه بر پا كنند مدد كن و اگر خواهند كه چهار پا را بار كنند أعانت كن و در بعضي از نسخ به غين و تا بود يعنى اگر بدست دشمنى گرفتار شوند به فرياد رس ايشان را و تا مقدورت باشد سعى كن در خلاصي ايشان اگر چه هر چه داشته باشى بدهى مگر آن كه خوف هلاك خود باشد در دادن ، و تا توانى عبث سخن مكن و نماز بسيار كن يا دعا يا صلوات بر محمد و آل أو بسيار بفرست و همه مطلوبست كه بسيار كند ، و بايد كه جوانمردى كنى بهر چه داشته باشى در مثل چهارپا هر گاه شخصي مانده باشد أو را سوار كنى و خود پياده بروى و آب و توشه به ايشان بدهى و ايشان را بر خود مقدم دارى .
چنانكه منقولست كه در جنگ أحد شخصي آب آورد از جهة جمعى كه از أسب افتاده بودند و رمقى در ايشان مانده بود و تشنه بودند چون به أول شهدا رسيد اشاره به ديگرى كرد و آن ديگر به ديگر تا بدهمين رسيد اشاره به أول كرد چون به أول رسيد ديد كه متوجه عالم قدس شده است و بدو يمين رفت أو نيز رفته بود تا بدهمين رسيد أو نيز رفته بود ، و اگر ترا گواهى بطلبند بر حق گواهى بده و چون با تو مشورت كنند در چيزى في الحال جواب مده

424