تواند شد اگر چه به استيجار تخت روان باشد با امكان فبها و الا بروند و بيمار را بگذارند اگر در آبادانى باشد و اگر در مثل صحراى مكَّه باشد كه نايستند و در ايستادن خوف فوت حج باشد و هلاك در صحراى حق ساقط و حفظ نفس واجبست ، و در اين صورت بر شتر بستن مقدم است بر گذاشتن در صحرا از وجوه بسيار و أقل آنست كه اگر بميرد بر أو نماز كنند و دفن كنند و در همراه بردن احتمال زيستن هست و در گذاشتن آن احتمال نيست غالبا و كالصحيح منقولست كه حضرت أمير المؤمنين صلوات الله عليه در راهى مصاحب شدند با يكى از أهل ذمه از يهود و نصارى پس ذمي از حضرت پرسيد به كدام طرف مىرويد حضرت فرمودند به كوفه و ذمي به جانب ديگر مىرفت چون بر سر دو راه رسيدند ذمي به طرفي كه مىخواست روان شد حضرت نيز با أو روان شدند ذمي گفت شما به كوفه مىرفتيد و راه كوفه آن راهست حضرت فرمودند كه مىدانم و ليكن چون در اين راه با هم بوديم و روانه آن طرف شدى حق صحبت اين است كه پاره راه مشايعت كنم و بر گردم و پيغمبر ما چنين فرموده است آن ذمي گفت كه از اين جهت است كه همه كس أطاعت أو كرده‌اند و مىكنند از جهة اين افعال پسنديده گواه باش كه من بر دين توام ذمي با حضرت برگشت و چون حضرت را شناخت مسلمان شد < صفحة فارغة > [ ميانه روى در خرج كردن ] < / صفحة فارغة > ( و روى عبد الله بن أبي يعفور عن أبي عبد الله صلوات الله عليه قال قال رسول الله صلَّى الله عليه و آله ما من نفقة احبّ إلى الله عزّ و جلّ من نفقة قصد و يبغض الاسراف الَّا في حجّ أو عمرة ) ( 1 ) و در صحيح منقول است كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هيچ نفقه نزد حق سبحانه و تعالى محبوبتر از نفقه وسط نيست و حق سبحانه و تعالى دشمن مىدارد اسراف را مگر در حج يا عمره

343