( و في رواية أبى الصّباح الكناني عنه صلوات الله عليه قال كلّ ظلم يظلمه الرّجل نفسه بمكَّة من سرقة أو ظلم أو اخذ أو شئ من الظَّلم فانّى أراه الحادا و كذلك كان يتّقى الفقهاء ان يسكنوا مكَّة ) ( 1 ) و كالصحيح بل الصحيح منقول از كناني كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر ظلمي كه شخصي بر نفس خود كند از دزدى يا ظلمي بر احدى يا گرفتن مال كسى و در علل و كافى أو ظلم أحد است و ظاهرا زيادتى أو از نساخ شده است يا اندك ظلمي كه بكند مانند حبه برى ترازو دارى : من همه را الحاد مىدانم به نص قرآن چنانكه ظاهر تنوين بظلم است كه از جهة تحقير يا انضمام يا كه به منزله بشيء من الظلم است و از اين جهة است كه متقيان علما كه أئمة معصومينند يا أعم كراهت دارند از أقامت و سكنى مكة معظمه هر چند معصومين صلوات الله عليهم به سبب عصمت معصومند از گناه و ليكن خايفند كه مبادا از ايشان مباحى صادر شود در آنجا چون ممكن است كه همه كارهاى واجب باشد يا سنت در واقع چنين بوده است اما خوف داشته‌اند .
و به مضمون اين دو حديث صحيحه حلبى و أحاديث قويّه نيز وارد شده است و دلالت مىكند بر علَّت كراهت سكناى مكة عظمها الله تعالى و در صحيح از حلبى وارد است كه گفت حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند در تفسير اين آية كه هر كه عبادت كند غير حق سبحانه و تعالى ، يا اعتقاد به امامت غير أئمة معصومين صلوات الله عليهم داشته باشد أو ملحد است به ظلم ، و بر حق سبحانه و تعالى لازم است كه أو را عذاب اليم بچشاند و در اين حديث فرموده‌اند كه فرقى نيست ميان سكنى كفار مشرك و

256