اهل بيت و مدح ايشان فرموده است كه * ( إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْه الله لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَلا شُكُوراً ) * يعنى به زبان حال يا مقال مىگفتند به مسكين و يتيم و اسير كه ما شما را طعام نمىدهيم مگر از جهة رضاى الهى و از شما اراده نداريم كه مكافات كنيد ما را يا شكر و حمد و ثناى ما بگوئيد و چون ايشان اين اراده نداشتند حق سبحانه و تعالى شكر ايشان كرد و مكافات غير متناهى كرامت فرمود و اين هر دو مطلب منقول است كالصحيح از زراره از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه هميشه حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه مىفرمودند كه هر كه عوض را برابر بدهد مكافات كرده است و كسى كه دو برابر يا بيشتر دهد او شكور است و هر كه شكور است بزرگ است و كسى كه داند كه آن چه به مردمان مىكند به خود كرده است نمىگويد و در خاطرش نمىگذرد كه چرا فلانى شكر نعمت را به جا نياورد و اميد ندارد كه به سبب احسان ايشان او را زايد بر سابق دوست دارند پس آن چه به خود كرده توقع شكر آن غير از خود مدار فى الحقيقه عرض خود را خريده به آن دادن و عرضت محفوظ شد ديگر چه مىخواهى و بدان كه شخصى كه حاجتى به نزد تو آورد روى خود را خوار كرده تو روى او را از خوارى بدر آورد و رد مكن او را كه دو خوارى جمع شود برو و اگر تامل كنى در حقايق اين سخنان بر تو ظاهر مىشود حقيقت اينها و مىدانى به يقين كه همه اينها از جناب اقدس الهى است و در اخبار بسيار وارد شده است كه به برادران مؤمن احسانى مكن كه مضرتش به تو بيش از نفع ايشان باشد از تو مثل آن كه برادرت صد تومان قرض دارد و تو ده تومان مايه دارى اگر مايه خود را به قرض او دهى قرض او مؤدى نشده است و تو فقير و محتاج شده و خواهد آمد اين معنى در ابواب تجارات .

53