و كالصحيح منقولست كه عبيد كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از تفسير قول حق سبحانه و تعالى كه هر كه از شما در حضر باشد در ماه رمضان بايد كه آن را روزه دارد حضرت فرمودند كه چه ظاهر است آيه مراد اين است كه هر كه حاضر است مىبايد كه روزه بگيرد و هر كه مسافر باشد روزه نگيرد ماه رمضان را ، و ظاهر اين حديث آنست كه مفهوم شرط حجت باشد و ممكن است كه مراد حضرت تا آخر آيه باشد كه مضمون كل اين است چون بعد از آن فرموده است و من كان الخ يعنى و هر كه بيمار باشد يا مسافر باشد پس بعدد آن چه خورده است از روزهاى ديگر روزه مىدارد كه حضرت معنى تتمه را فرموده باشند كه چون حق سبحانه و تعالى فرموده است كه قضا را بگير يعنى ادا را مگير و على اى حال آيه بر افطار مسافر دلالت مىكند در اول و آخر و وسط .
( و روى محمّد بن حكيم عن الصّادق صلوات الله عليه انّه قال لو انّ رجلا مات صائما فى السّفر لما صلَّيت عليه ) ( 1 ) و در حسن كالصحيح منقول است كه آن حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه اگر شخصى در سفر روزه باشد و بميرد هر آينه يا و الله كه نماز بر او نمىكنم چون افسق فساق است بلكه كافر است اگر از علما باشد چون ردّ سخن خدا و رسول صلى الله عليه و آله كرده است و بحسب واقع اگر شيعه باشد ضرورى دين شيعه است انكار آن كفر است و اگر شيعه نباشد وجوه كفرش بسيار است اين نيز يك وجه از كفرش خواهد بود و ظاهرش آنست كه جاهل است و جاهل معذور نيست و در اين صورت فاسق است نه كافر و الله تعالى .
( و روى حريز عن زرارة عن ابى جعفر صلوات الله عليه قال ) *

514