جعفر صلوات الله عليه انّه سئل عن الرّجل يعرض له السّفر فى شهر رمضان و هو مقيم و قد مضى منه ايّام فقال لا باس بان يسافر و يفطر و لا يصوم ) ( 1 ) چنين گويد مؤلف اين كتاب من لا يحضر كه حق سبحانه و تعالى او را در جنت قرب خود ساكن گرداند كه پس از حديث حلبى ظاهر شد كه نهيى كه حضرت فرموده بودند در حديث ابو بصير از بيرون رفتن در ماه رمضان بسفر نهى كراهت است نه نهى حرمت و فضيلت در ايستادن است تا روزه را قصر نكند و نخورد مع هذا به اسانيد صحيحه منقولست كه از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه سؤال كردند از شخصى كه او را عارض شود سفر در ماه رمضان و او اقامت داشته باشد در بلد و چند روز روزه گرفته باشد حضرت فرمودند كه باكى نيست كه بسفر رود و افطار كند و روزه نگيرد .
( و قد روى ذلك ابان بن عثمان عن الصّادق صلوات الله عليه ) ( 2 ) و به همين عبارت و مضمون روايت كرده است آبان در موثق كالصحيح از آن حضرت صلوات الله عليه چنانكه قانون محدثين است كه وقتى چنين مىگويند كه در لفظ نيز موافق باشند و محتمل است كه مراد او حديث بعد از اين باشد و تشبيه در اصل افطار باشد خصوصا بنا بر بعضى از نسخ كه فسئل است كه بيان آن باشد و بنا بر نسخه غالب .
( و سئل الصّادق صلوات الله عليه عن الرّجل يخرج يشيّع اخاه مسيرة يومين او ثلاثة فقال ان كان فى شهر رمضان فليفطر فسئل فايّهما افضل يقيم و يصوم او يشيّعه قال يشيّعه انّ الله عزّ و جلّ وضع الصّوم عنه اذا شيّعه )

508