و ليكن احوط آنست كه اگر ضعف بسيار از صوم به همرسد بخورند و بواسطه هر روز كه خورده‌اند مدى از طعام مىدهند و چون غالب در ايشان آنست كه اميد قوت نيست قضا نيست و در صحيحه محمد بن مسلم تصريح بعدم قضا شده است و بعضى از اصحاب گفته‌اند كه اگر ماه رمضان در تابستان واقع شود و تاب نداشته باشند و در زمستان توانند گرفت قضا واجبست و ليكن خروج از نص است .
و در صحيح از محمد بن مسلم منقول است از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه در تفسير آيه كريمه كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه « * ( وَعَلَى الَّذِينَ ) * الخ » يعنى بر جمعى كه جفا كشند به سبب صوم يا بيشتر طاقت داشتند حضرت فرمودند كه مراد الهى شيخ كبير است و كسى كه مرض تشنگى داشته باشد و ظاهرا بر سبيل مثال باشد و شيخه نيز داخل باشد و حامل مقرب و مرضع كم شير نيز داخل باشند ، ديگر پرسيدم از قول حق سبحانه و تعالى در آيه ظهار كه كفاره اش بنده آزاد كردنست و كسى كه استطاعت نداشته باشد دو ماه روزه گرفتن است ، پس كسى كه استطاعت نداشته باشد دو ماه روزه گرفتن را شصت مسكين طعام بدهد حضرت فرمودند كه عدم استطاعت از دو ماه روزه گرفتن پى در پى به مرض است يا استسقاء يا تشنگى بسيار و ظاهرا بر سبيل مثال باشد چنانكه در حديث ابن بكير بود او شبه ذلك و الله تعالى يعلم » و منقول است در صحيح از فضاله از داود بن فرقد ثقه از پدرش كه گفت حفص اعور بمن نوشت كه از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه سه مسأله بپرسم حضرت فرمودند كه كدامست عرض كردم كه يكى آنست كه اگر كسى روزه سه روز هر ماه را ترك كرده باشد حضرت فرمودند كه اگر به سبب

477