أجرا معلوما و يترك من النّخلة معافارة و امّ جعرور و يترك للحارس العذق و العذقين و الثّلاثة لحفظه له ) ( 1 ) اين بابى است در بيان حق درو كردن زراعت و چيدن خرما و مويز و خلافست كه آيا اين حق واجبست يا مستحب مشهور استحباب است و احتياط در عدم ترك است حق سبحانه و تعالى فرموده است كه بدهيد حق الهى را نزد درو كردن آن و آن حق آنست كه بدست خود بگيرى يك قبضه از خوشه گندم و جو و به مسكين دهى ، ديگر به مسكين ديگر تا از درو كردن فارغ شوى ، و هم چنين در وقت چيدن خرما و انگور يك كف از خرما به سايلى دهى و كف ديگر به سايلى ديگر ، و در انگور يك خوشه بهر سايلى دهى خوشه كه به مقدارى باشد كه كف دست را پر كند ، و مىگذراند از جهة نگاه بانى كه در باغ مىباشد مزدى معلوم يعنى مزد آن را پيش از زكات بيرون مىكنند و حساب نمىكنند بر مالك ، معافاره و أم جعرود را كه دو قسم خرماى زبون است ، و از جهت نگاهبان يك خوشه يا دو خوشه يا سه خوشه مىگذراند .
اين مجموع مضمون حسن كالصحيحى است كه كلينى روايت كرده است از زراره و محمد بن مسلم و ابو بصير از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه در تفسير آيه كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه بدهيد حق او را در روز درو كردن . هر سه گفتند كه آن حضرت فرمودند كه اين از صدقه است كه مىدهى به درويشان يك قبضه به درويشى بعد از يك قبضه به مسكينى ديگر ، و در چيدن خرما و انگور يك كف دست بعد از يك كف دست تا فارغ شوى از چيدن و باز مىگذراند يا مىدهند نگاهبان را مزدى كه از جهة او مقرر ساخته اند

4