وقتى بد است كه قسم ياد كند كه كار خوب را نكند يا كار بد را بكند و ممكن است كه به اعتبار آن بد باشد كه تعظيم الهى نكرده است چنانكه حق سبحانه و تعالى مىفرمايد كه خداوند خود را در معرض قسمهاى خود درمياوريد چنانكه مدار بر لا و الله و بلى و الله بى قصد .
و تفسير ديگر آيه آنست كه قسم را مانع مسازيد از كردن خوبيها و بهر دو معنى روايات وارد شده است و خواهد آمد و استبعادى ندارد كه هر دو مراد الهى باشد چنانكه اين حديث نيز متضمن هر دو حكم است يكى يمين در معصيت است به آن كه قسم ياد كند كه زنا كند يا نماز نكند ، يا شرط آن معصيت باشد به آن كه اگر شراب بخورم به شكرانه آن يك ماه روزه بگيرم يا اگر ترك نماز كنم به شكرانه آن روزه بگيرم و تفصيل همه خواهد آمد و بنا بر نسخه متن مراد اينست كه نذر معصيت منعقد نمىشود و با آن كه منعقد نمىشود عصيان كرده است به استخفاف الهى و شرع و بنا بر نسخه كافى يمين و نذر معصيت هر دو گناهند و روزه شعبان كفاره آنست و بنا بر نسخه اصل إطلاق يمين بر نذر شده است چنانكه خواهد آمد اخبار ديگر باين نحو و جمعى استدلال كرده‌اند باين اخبار بر آن كه در نذر شرط است كه پدر رخصت بدهد چنانكه در يمين شرط است به احاديث صحيحه و جواب آنست كه ظاهر آنست كه اطلاق بر سبيل مجاز باشد و مجاز مطرد نيست و الله تعالى يعلم .
( و روى الحسن بن محبوب عن عبد الله بن مرحوم الازدىّ قال سمعت ابا عبد الله صلوات الله عليه يقول من صام اوّل يوم من شعبان وجبت له الجنّة البتّة و من صام يومين نظر الله اليه فى كلّ يوم و ليلة فى دار الدّنيا و دام نظره اليه فى الجنّة و من صام ثلاثة ايّام زار الله فى ) *

288