نمىكنيم و از اين كلام ظاهر مىشود كه آن چه را در كتب خود ذكر كرده است همه را صحيح مىداند ، و در نوافل اكتفا بنقل نمىكند و ليكن چون احاديث صحيح و حسن كالصحيح و قوى كالصحيح از طرق ما وارد شده است و صدوق نيز آن اخبار را روايت كرده است و عامه نيز روايت كرده‌اند و نقل اجماع نيز كرده‌اند كه در فضايل عمل بحديث ضعيف نيز مىتوان نمود و مع هذا اكثر مضامين اين حديث در خطبه حضرت امام رضا صلوات الله عليه مذكور است و آن خطبه بسند معتبر منقول است بلكه عبارت خطبه دليل است بر صحت خطبه با آن كه صوم اين روز در اخبار ديگر وارد شده است و متفق عليه است ، و نماز در حديث خطبه نيز وارد است و عمومات كافى است ، با آن كه كيفيت صلاة در حديث روز مباهله نيز وارد شده است ، با آن كه ظاهر آنست كه محمد همذانى از مشايخ اجازه است و او از كتاب على بن حسان واسطى روايت كرده است و صدوق حكم به صحت كتاب او كرده است ، و علماء رجال توثيق او مكررا كرده‌اند لهذا حسين ابن حسن فاضل اين حديث را در كتاب خود روايت كرده و بعد از او اصحاب همه روايت كرده‌اند ، و شيخ طوسى بر آن اعتماد نموده ، در تهذيب و مصباح ذكر كرده است و مخالفتى كه دارد در ثواب خصوصيتى باين حديث ندارد و نظر به اشخاص مختلف مىشود و ممكن است كه چون عامه شصت ماه روايت كرده‌اند ائمه هدى صلوات الله عليهم آن مقدار را از جهة عامه روايت كرده باشند و قدر واقع را از جهة خواص شيعه روايت كرده باشند با آن كه قميان به تبعيت ابن وليد نسبت غلو به او داده‌اند و او كتابى دارد در رد بر غلاة و ظاهر شد كه ابن وليد نفى سهو از نبى را صلى الله عليه و آله از غلو مىداند و تفويض نبى و ائمه معصومين صلوات الله عليهم را كه اخبار متواتره در آن وارد است از غلو

223