هر صائمى كه حاضر شود نزد جمعى كه ايشان چيزى خورند و او نتواند خورد به آن كه نيابد كه آن جماعت خواهند كه او بخورد يا روزه قضاى رمضان باشد بعد از زوال يا نذر معين باشد يا ماه رمضان باشد و آن جماعت بيمار يا مسافر باشند يا بنا مشروع خورند البته اعضاى او تسبيح كنند از جهة او و فرشتگان بر او صلوات فرستند و صلوات ملائكه بر او طلب مغفرتست از جهة او .
و كالصحيح از مسعده منقولست كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه چون صائمى بيند كه جمعى مىخورند و او نمىتواند خورد همه موهاى او به تسبيح درآيند از جهة او و امثال اين اخبار را اعتقاد مىبايد كرد و كيفيتش را كار نمىبايد داشت چنانكه آيات قرآنى نيز بر اين معنى وارد است كه همه اشياء به تسبيح او مشغولند و در اينجا تسبيح اعضا از جهة او مىشود چون للَّه اعضا را از مالوف ايشان كه خوردن و آشاميدنست بازداشته است و اين معنى نيز نوعى است از تسبيح و اضطراب اعضا نيز نوعيست از تسبيح يا بعد از اضطراب اعضا به سبب لوازم طبيعت تسكين آن از براى حق سبحانه و تعالى تسبيح آنهاست .
< صفحة فارغة > [ روزه اول ذى حجه ] < / صفحة فارغة > ( و روى عن موسى بن جعفر صلوات الله عليهما قال من صام اوّل يوم من ذى الحجّة كتب الله له صوم ثمانين شهرا فان صام التّسع كتب الله عزّ و جلّ له صوم الدّهر ) ( 1 ) و در قوى از آن حضرت صلوات الله عليه منقولست كه هر كه روز اول ذى الحجه را روزه دارد حق سبحانه و تعالى ثواب هشتاد ماه در نامه عملش بنويسد و اگر نه روز روزه دارد روزه كل عمر در نامه عملش بنويسد .
و شيخ طوسى رحمه الله ذكر كرده است كه در روايتى رسيده است كه اول

205