يصوم و قال قوم لا يصوم و قال قوم ان شاء صام و ان شاء افطر فامّا نحن فنقول يفطر فى الحالتين جميعا فان صام فى السّفر او فى حال المرض فعليه القضاء فى ذلك لأنّ الله عزّ و جلّ يقول * ( فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ ) * . ) ( 1 ) و در كافى بعد از اين مذكور است فهذا تفسير الصّيام و هم چنين در تهذيب و در موثق كالصحيح و به اعتقاد ما در صحيح چون به همين عنوان در فقه رضوى هست و مضمونش جميعا مگر نادرا در آيات و اخبار متواتره موجود است لهذا صدوق در اول ذكر كرده است اين حديث را بمنزله فهرستى و بعد از آن يك يك را ذكر مىكند زهرى محمد بن مسلم بن شهابست و گاهى محمد بن شهابش مىگويند و بحسب ظاهر از علماء عامه است و ليكن اعتقاد بسيار به حضرت سيد الساجدين ( ص ) داشته است و سنيان بواسطه او احاديث بسيار از آن حضرت روايت كرده‌اند و وجه انقطاعش به اهل بيت آنست كه خود ذكر كرده است كه در زمان بنى اميّه مرا والى كردند و در آن ولايت چنان شد كه شخصى را كشتم و بعد از اين خواهد آمد كه حضرت سيد الساجدين صلوات الله عليه داخل مسجد شدند ديدند كه مردمان هجوم كرده‌اند بر سر شخصى حضرت پرسيدند كه چه خبر است عرض نمودند كه شخصى ديوانه شده است حضرت متوجّه آن جانب شدند ديدند كه زهرى به هاىهاى مىگريد و خاك بر سر مىكند حضرت فرمودند كه‌اي زهرى ترا چه شده است گفت آدمى را كشته‌ام و جاى من در جهنم خواهد بود ابد الآباد .
حضرت فرمودند كه من بر تو از اين نااميدى از رحمت الهى بيشتر مىترسم از قتل ناحق چون حق سبحانه و تعالى فرموده است كه نااميد نمىشوند

170