ممّا اخاف من كذا و كذا الَّا اتاه الله ذلك و هى اليمين الواجبة و ما جعل الله تبارك و تعالى عليه فى الشّكر » ( 1 ) اين نماز ديگر است از جهة بر آمدن حاجت مرويست در موثق از سماعه كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه كسى از شما بيمار شود طبيب را مىطلبد و به او چيزى مىدهد و اگر چيزى ندهد به او طبابت نمىكند يا در امر بيمار اهتمامى ندارد و اگر به پادشاهى كارى داشته باشد به دربان رشوه مىدهد و اگر يكى از شما را كارى سخت پيش آيد بايد كه بحق سبحانه و تعالى متوسل شود و وضو بسازد يا غسل كند و چيزى تصدق كند خواه اندك و خواه بسيار پس بمسجد رود و دو ركعت نماز بكند و بعد از نماز حمد و ثناى الهى به جا آورد و صلوات بر نبى و آل آن حضرت بفرستد و بگويد كه خداوندا اگر مرا از اين مرض شفا دهى اگر حاجت شفا باشد يا مرا از اين سفر به سلامت برگردانى اگر در سفر باشد يا مرا حفظ كنى از شر دشمنان كه از ايشان خايفم اگر خوف داشته باشد و هم چنين هر مطلبى كه داشته باشد ذكر كند و جزاى آن محذوفست چنانكه شايع است كه جزاى آن و لو را به قرينه مقام حذف مىكنند و در اينجا جزا اين است كه تو اهل آن هستى و هميشه با من به تفضّل سر كرده نه به استحقاق ، نكند و نگويد اين كلمه را مگر آن كه حق سبحانه و تعالى حاجتش را برآورد و اين قسم منا شده است كه حق سبحانه و تعالى را قسم داده است و واجبست كه حق سبحانه و تعالى حاجت او را برآورد و مع هذا حق سبحانه اين عمل را به شكر نعمت او قبول مىفرمايد يا آن كه اين عمل شكر نعمت قضاى حاجتست گوييا كه حق سبحانه و تعالى حاجت او را برآورده است و بنده شكر او كرده است و از عهده شكر نعمتى كه بر او واجب است بيرون آمده است بفضل الهى .

388