مال بسيار است دشمن بىشمار كه در مقام دفع او و نهب آنند و هم چنين مال آدمى ايمانست و شياطين جن و انس در مقام ازاله آنند مىبايد كه شب تا بروز بيدار باشد و پناه بحق سبحانه و تعالى برد كه شياطين ايمان او را نبرند .
سيم كسى كه افترا و بهتان بسته باشد به جمعى كه شايد فايده دنيوى به او عايد گردد و غافل است كه آنها نيز در مقام عداوت و قتل او مىشوند خوابش نمىبرد پس اگر خواهد كه استراحت داشته باشد بهتان و افترا نه بندد و بهتان ديگران را نيز نقل نكند كه در مفسده فرقى نيست ميان هر دو .
چهارم كسى را كه حواله داده باشند بمال بسيارى و او را مالى نباشد و چنين است آدمى كه حقوق حق سبحانه و تعالى و خلق در ذمت او ثابتست و همه مىخواهند و او چيزى ندارد پس بايد كه تضرع و زارى كند كه حق سبحانه و تعالى همه را راضى كند .
پنجم عاشقى است كه در وصال باشد و از مفارقت معشوق ترسان باشد يقين او را خواب نمىبرد پس كسى كه دعوى محبت الهى كند و از هزار وجه متوقع مفارقت باشد يقين او را خواب نمىبرد چنانكه گذشت « عجبا للمحبّ كيف ينام كلّ نوم على المحبّ حرام ) * عجب از عاشقى كه خواب كند خواب بر عاشقان اوست حرام و ممكن است كه بيان واقعى فرموده باشند و ليكن بسيار بعيد است از حكماء الهيين كه چيزى بىفايده نقل فرمايند و نمىگويم كه فايده همين است كه ذكر كردم بلكه ظاهر آنست كه ظاهر مراد نباشد و هر گاه آن مراد نباشد احتمالات بسيار است و معصوم اعرفست به آن چه فرموده است اگر معصوم فرموده باشند چون همين حديث را در خصال ذكر كرده است از ضعفا و ضرور نبود كه چنين حديثى را ذكر كنند كه محتاج باين تاويلات باشد مگر آن كه صدوق اين تاويلات را فهميده باشد و اين ابعد است بسيار .

237