صلى الله عليه و آله و هو فى الصّلاة فردّ عليه ثمّ قال ابو جعفر صلوات الله عليه انّ السّلام اسم من اسماء الله عزّ و جلّ ) و منقولست از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه عمار بن ياسر سلام كرد بر حضرت سيّد المرسلين صلى الله عليه و آله و آن حضرت در نماز بودند پس حضرت رد سلام كردند بر او پس حضرت فرمودند كه سلام اسمى است از اسماى حق سبحانه و تعالى حاصل حديث آنست كه چون عامه قايل نيستند به جواب سلام با آن كه از عبد الله بن مسعود روايت كرده‌اند كه گفت ما سلام مىكرديم بر حضرت سيّد المرسلين صلى الله عليه و آله و آن حضرت جواب ما مىداد ، حضرت اوّلا استدلال بفعل حضرت فرمودند و فعل حضرت حجت است و عامه گفته‌اند كه سلام كلام آدمى است و در نماز كلام آدمى نمىباشد حضرت جواب فرمودند كه سلام از اسماء الهى است و در اين عبارت دعاست و دعا جايز است به اجماع پس بنا بر آن كه اسم باشد معنى آن چنين مىشود كه خدا يعنى رحمت او و لطف او شامل حال شما باد و اين معنى بطن است و ظهر آن سلامتى از آفاتست چنان كه گذشت و اگر سلام به لفظى غير صحيح گويد يا عبارات غير سلام گويد احوط آنست كه آيهء مشتمل بر سلام باشد بخواند و جزم بوجوب نمىتوان كرد چون ظهورى ندارد و عموم آيه كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه هر گاه شما را تحيّتى كنند شما نيز تحيّت كنيد بهتر از تحيّت ايشان يا رد كنيد تحيّت ايشان را ، و اكثر بر آنند كه تحيّت سلامست در آيه و چون در لغت بمعنى بقا و ملك آمده است پس دغدغه مىشود كه هر قسم دعايى كه مشتمل بر حياة و بقا باشد ردّ آن بايد كرد و احوط آنست كه در غير نماز نيز ترك نكند و مشهور ميان اصحاب آنست كه سلام بر مصلى كراهت ندارد از جهة حديثى كه بزنطى روايت كرده است از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه فرمودند كه

334