چه مىكند و چه مىگويد پس اگر تضرع كند اوّلا بجناب اقدس الهى و پناه به او برد و خاطر خود را متوجه او سازد سهو نخواهد كرد چنان كه مجرّب است و عمده اين است كه چون خاطرش جمع است از فتاوى علما كه سهو سبب بطلان نماز نيست غالبا مساهله مىنمايد و ملاحظه نمىكند در آيات و اخبار كه نماز چنين مقبول درگاه الهى نيست و از فوايد نماز بهره ندارد .
و احاديث صحيحه وارد شده است كه از نماز قدرى مقبول است كه دل با حق سبحانه و تعالى باشد و اگر اصلا دل او با حق سبحانه و تعالى نبوده است آن نماز را مىپيچند و بر روى او مىزنند ، و ليكن حق سبحانه و تعالى نقصها را تمام مىكند به نوافل و گذشت و خواهد آمد ، بدان كه شكى نيست در آن كه كثير السّهو و كثير الشّك حكم ايشان اين است كه اگر مثلا شك كنند در نماز دو ركعتى يا سه ركعتى يا در دو ركعت اوّل چهار ركعتى يا آن كه اگر كثير السّهو نباشد نمازش باطل است ، اما چون كثير السّهو و الشك شده است بنا بر بيشتر صحيح مىگذارد پس اگر شك كند در دو ركعتى ميان يك و دو بنا بر دو مىگذارد و اگر شك كند ميان دو و سه بنا بر دو مىگذارد ، و در افعال اگر محلش گذشته باشد ملتفت نمىشود و اگر باقى باشد و شك كند مىگويد كه كرده‌ام و اگر يقين داند كه نكرده است آن را به جا مىآورد ، و اگر ظن داشته باشد كه نكرده است پس اگر وسواسى باشد مىگويد كه كرده‌ام بلكه علم وسواسى نيز ندارد بنا بر آن كه مجربست كه اعتقاداتش همه و هم است و توهّم مىكند كه علم دارد و بعضى گفته‌ايم كه اگر ترك كند كثير الشك چيزى را كه تلافى نداشته باشد مثل يك سجده آن را بعد از نماز به جا مىآورد و ليكن سجده سهو نمىكند و ظاهر اخبار آنست كه ملتفت نمىشود .
( وفى رواية ابن ابى عمير عن محمّد بن ابى حمزة انّ الصّادق

224