و ارزقنى فيهما عملا متقبّلا و سعيا مشكورا و تجارة لن تبور ) و منقولست بسند موثق از عمّار از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه فرمودند كه در صبح و شام مىخوانى اين دعا را كه ترجمه اش اينست كه ما صبح كرديم و داخل شديم در صبح و در بعضى از نسخ اصبحت است يعنى صبح كردم من و حال آن كه پادشاهى و ثنا و ستايش و بزرگوار دانستن و بزرگى و عظمت و جاه و جلال و فرمان و بردبارى و علم و جلال و منزّه بودن از نالايق و اتّصاف به كمالات ، يا جلال و عظمت و جمال و مكرمت و خوبيها و حسن و خوبى و قدرت و مقدّس دانستن او ، يا منزّه كردن و بزرگ دانستن و به بزرگى ياد كردن و منزّه دانستن و تنزيه او كردن و تكبير كردن و او را به كبر يا وصف نمودن و توحيد او كردن و او را يگانه دانستن و بخشش و كرم و بزرگوارى و انعام كردن و احسان نمودن ، يا تمامى خوبيها و فضل و احسان و فراخ گردانيدن نعمت و قوّت و قدرت ، يا حايل و مانع شدن از معصيت ، و پادشاهى و قدرت و قهّارى و شكافتن و بهم آوردن شب و روز و تاريكيها و روشنيها و دنيا و آخرت و آفريدن جسمانيّات همه و روحانيّات كه بمجرّد لفظ موجود شدند و از اين جهت آن عالم را عالم امر مىگويند ، يا آن كه امر و فرمان همه و آن چه را نام بردم و آن چه را نام نبردم و آن چه را مىدانم و آن چه را نمىدانم و آن چه بوده است و آن چه خواهد بود همگى ملك و مخصوص خداونديست كه پروردگار عالميانست جميع كمالات و محامد مخصوص خداونديست كه شبرا برد و روز را آورد و حال آن كه در ميان نعمت و عافيت و تندرستىام با تفضل عظيم الهى حمد و سپاس مخصوص خداونديست كه از او است آن چه در شب و روز بنا كنند و او است شنوا و دانا حمد و ستايش مخصوص خداونديست كه شش ماه اندك اندك شب را داخل روز مىكند و شش ماه بر عكس يا چون روز

214