حضرت و اصحاب و آتشها را ديده بود ، كفار از آن شخص پرسيدند كه چه خبر دارى آن شخص گفت كه و الله كه محمد ( ص ) را ديدم كه لشكرى عظيم برداشته است و بطلب شما مىآيد كفار فكر كردند كه مبادا در اين مرتبه شكست خورند رعبى و خوفى عظيم در دلهاى ايشان افتاد و برگشتند و چون خبر به حضرت سيّد المرسلين صلى الله عليه و آله رسيد كه ايشان با خوف بسيار برگشتند حضرت نيز برگشتند با فتح و فيروزى بدون حرب و اين فتح نبود مگر از گفتن ايشان اين كلمه را از روى اخلاص .
و تعجب دارم از كسى كه غمناك شود چرا پناه نمىبرد به گفتن اين كه * ( لا إِله إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ ) * يعنى نيست خداوندى به غير از تو اى خداوند منزه از نقايص و بديها به درستى كه من از جمله ظالمانم بر نفس خود پس به درستى كه شنيدم كه حق سبحانه و تعالى در عقب اين آيه مىفرمايد كه چون يونس در شكم ماهى اين تسبيح را مىخواند پس مستجاب كرديم دعاى او را و نجات داديم او را از غم و همچنين نجات مىدهيم غير او را هر كه ما را از روى اخلاص به اين تسبيح بخواند .
و تعجب دارم از كسى كه با او در مقام مكر باشند چرا پناه نمىبرد به اين آيه كه مؤمن آل فرعون گفت و أفوّض الخ يعنى مىگذارم كارهاى خود را به خداوند عالميان به درستى كه حق سبحانه و تعالى بيناست به احوال بندگان خود به درستى كه شنيدم كه حق سبحانه و تعالى مىفرمايد در عقب آن بعنوان فاء تفريع يعنى چون تفويض كرد به اين كلمه حق سبحانه و تعالى او را حفظ نمود از مكرهاى بد ايشان به آن كه شيرى چند فرستاد تا او را از شر فرعونيان نجات داد چنان كه از ظاهر آيه و اين اخبار صحيحه ظاهر مىشود .
و تعجب دارم از كسى كه دنيا و زينت آن را خواهد چرا پناه نمىبرد بقول

156