بالمكيال الاوفى فليكن اخر قوله * ( سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَسَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَالْحَمْدُ لِلَّه رَبِّ الْعالَمِينَ ) * فانّ له من كلّ مسلم حسنة ) و منقولست بسند صحيح از بكر بن محمد از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه آن حضرت فرمودند كه هر كه خواهد كه او را كيل كنند به كيلى كه تمامتر باشد يعنى او را اعظم ثوابها بدهند يا او را به ترازوى عظيمتر بكشند كه كنايه باشد از نجات و ثواب عظيم پس بايد كه آخر سخنان او اين آيات باشد پس به درستى كه هر گاه چنين كند او را عطا مىكنند بعدد هر مسلمانى يك حسنه و ترجمه اش اينست كه تسبيح و تنزيه بكن پروردگار خود را كه عزت و عظمت و كبريا مخصوص ذات مقدس اوست از هر چه وصف كنند او را يعنى تنزيه كن از وصف واصفان يا عزيز است و منزه است از وصف ايشان ، و رحمتى و سلامتى كه قدر و وزن او را الله تعالى داند بر پيغمبران مرسل باد ، و جميع محامد مخصوص پروردگار عالميانست و خواهد آمد كه اين آيات كفاره مجالس است از هر چه در آن گذشته باشد .
< صفحة فارغة > [ بالا بردن دست در حال دعا ] < / صفحة فارغة > ( وقال امير المؤمنين صلوات الله عليه اذا فرغ احدكم من الصّلاة فليرفع يديه إلى السّماء و لينصب فى الدّعاء فقال ابن سبايا امير المؤمنين أليس الله بكلّ مكان قال بلى قال فلم يرفع يديه إلى السّماء قال او ما تقرء * ( وَفِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَما تُوعَدُونَ ) * فمن اين يطلب الرّزق الَّا من موضعه و موضع الرّزق و ما وعد الله عزّ و جلّ السّماء ) و منقولست كالصحيح از محمد بن مسلم و ابو بصير از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از آباء خود كه حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه از نماز فارغ شويد پس بايد دستها را به جانب آسمان بلند كنيد و سعى كنيد در دعا پس عبد الله بن سبا كه حالش خوب بود و آخر غالى

150