اعاده كند كه زياد و كم نشود .
و ديگر فرمودند كه مىبايد قطع نكند و سخن نگويد حتى به آن كه نگويد در آخر الله اكبر كبيرا و همچنين و الحمد للَّه ربّ العالمين در آخر حمد نگويد كه دغدغه بطلان آن مىشود و در وقت خواندن الله اكبر بهتر آنست كه بر هر تكبيرى وقف كند و نفس منقطع شود حقيقة يا حكما و تدبّر كند در جلال و عظمت الهى و قصد كند كه حق سبحانه و تعالى از آن بزرگتر است كه وصف او توان كرد چون بزرگى او نه از قبيل بزرگيهاست كه متصوّر مىشود .
نه بزرگيش هست ز افزونى * ذات او بر ز چندى و چونى و اگر وصل كند موافق قرائت وصل كند و به نحوى كه متعارفست كه وصل به سكون يا وقف به حركت مىكنند نشود و همچنين در باقى و در الحمد للَّه اين معنى را قصد كند كه جميع ثناها و جميع كمالات مخصوص ذات اقدس واجب الوجود بالذاتى است كه مستجمع جميع كمالاتست و در سبحان الله قصد كند كه تنزيه مىكنم و منزّه مىدانم ذات اقدس حق سبحانه و تعالى را از هر چه لايق بذات او نيست كه جسم نيست و جوهر نيست و عرض نيست و در مكان و جهت نيست و ديدنى نيست و محال است حلول او و همچنين صفات او منزه است از هر چه لايق او نيست حتى از تعدّد بلكه او را صفتى غير ذات اقدس نيست و همچنين افعال او را منزه داند از ظلم و عبث و ساير آن چه لايق او نيست و در هر كلمه مىبايد كه تقديسى تازه و تمجيدى غير سابق در خاطر خود در آورد و با حضور قلب باشد در همه و بعد از آن تهليل سابق را ده مرتبه بخواند .
و در احاديث صحيحه و حسنه وارد شده است آن تهليل و در تعقيب مذكور خواهد شد إن شاء الله تعالى .

135