و كان اجرك فى ذلك اعظم ) و به اسانيد صحيحه منقولست از زراره از حضرت امام محمّد باقر صلوات الله عليه كه فرمودند كه كافى نيست ترا از اذان مگر آن چه خود بشنوى آن را يا بفهمى آن را در مانند تقيه و ممكن است كه ترديد از راوى باشد كه نداند كه حضرت اسمعته فرموده است يا فهّمته نفسك و ظاهر ساز الفات و هاآت را بلكه بعد از اين خواهد آمد كه همه حروف را درست بگويد و ليكن اكثر مردمان همزه و الف و ها را سهل مىگيرند حضرت اينها را فرمودند با آن كه در اذان شصت و پنج و در اقامه شصت و شش همزه و الفهاست كه رعايت اينها مىبايد كرد و بحسب تجربه يافته‌ايم كه هر كه در صد و سى و يك جا رعايت كند كه خوب گفته شود البته رعايت باقى نيز خواهد كرد و اين عدد موافق اذان مشهور است اما موافق آن چه صدوق و غيره و ترجيح داده‌اند كه تكبير اقامه نيز چهار است صد و سى و نه موضع مىشود كه اظهار مىبايد كرد و صلوات فرست بر نبى صلَّى الله عليه و آله هر مرتبه كه خود نام حضرت را ببرى يا كسى اسم حضرت را نزد تو ببرد در اذان يا غير آن و از اين صحيحه فهميده‌اند وجوب صلوات را هر مرتبه كه نام حضرت برده شود و ليكن مبناى اين استدلال بر آنست كه امر از جهة وجوب باشد و هر چند آواز تو بلندتر باشد بى آن كه خود را به تعب اندازى بيشتر خواهند شنيد و اجر تو عظيمتر خواهد بود پس ظاهر شد كه اقل مرتبه اذان آنست كه خود بشنود و لازم نيست در تحقق اذان كه ديگرى بشنود هر چند وضع اذان از جهة اينست كه ديگران بشنوند و بدانند كه وقت داخل شده است و اكثرش آن مقدار است كه خود را آزار ندهد پس جمعى كه عادت كرده‌اند بانكه اذان را بلند گويند و آزار نيابند هر چند بلندتر گويند بهتر خواهد بود چنان كه خواهد آمد .
< صفحة فارغة > [ اذان و اقامه بلند باشد ] < / صفحة فارغة > ( و سال معاوية بن وهب ابا عبد الله صلوات الله عليه عن الاذان فقال

537